Να αλλάξει ο μεταξικός νόμος για τα θέατρα

Με ομοβροντία αντιδράσεων και ανακοινώσεων, καλλιτέχνες και πολιτικές παρατάξεις απάντησαν στην απειλή της άμεσης σφράγισης 34 θεατρικών χώρων της Αθήνας. Ολοι τους κάνουν λόγο για «υποκρισία ολκής» και για «τυπολατρία».

Την ώρα που μία ολόκληρη Εθνική Βιβλιοθήκη λειτουργεί χωρίς σύστημα πυρόσβεσης και γνωστές μουσικές σκηνές φιλοξενούν εκατοντάδες άτομα χωρίς έξοδο κινδύνου, ο Δήμος Αθηναίων έχει ανοίξει μέτωπο με τις θεατρικές σκηνές λες και συνιστούν τον ύψιστο κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια.

Στο μέσο της θεατρικής σεζόν, και εντός των προσεχών 15 ημερών, απειλούνται με λουκέτο χώροι που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ενός νόμου (του Μεταξά), ο οποίος απαιτεί 6 μέτρα ύψος στις θεατρικές αίθουσες και πτυελοδοχεία! Από την άλλη, αν κανείς διαβάσει λεπτομερώς την ισχύουσα νομοθεσία, ο δήμος φαίνεται να μην είναι πάντα ο αρμόδιος για να διενεργήσει τον έλεγχο. Πόσω δε μάλλον να βάλει λουκέτο. Κι όμως, ήδη στο στόχαστρό του έχει βάλει 90 σκηνές. Και είναι η πρώτη φουρνιά των ελέγχων, σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο Γιώργο Αναγνωστόπουλο.

Οι άμεσα θιγόμενοι, όσοι δηλαδή απειλούνται με λουκέτο από αύριο έως τα μέσα του μήνα (13 συνολικά), αναμένουν με ενδιαφέρον το Δημοτικό Συμβούλιο της Πέμπτης. Σε αυτό θα αποφασιστεί αν η «επιχείρηση» του δήμου θα συνεχιστεί ή όχι. Σήμερα εκπρόσωποι των πολυχώρων πολιτισμού θα συναντήσουν τον αναπληρωτή υπουργού ΠΑΙΘΠΑ Κ.Τζαβάρα για να του εξηγήσουν τους κινδύνους ενός λουκέτου επί δικαίους και αδίκους.

Υπεκφυγή

Με ανακοίνωσή τους μάλιστα διαψεύδουν το δήμαρχο Γ. Καμίνη ότι «από τα τέλη Φεβρουαρίου είχαν ενημερωθεί για τις ενέργειες και τις διαδικασίες τις οποίες έπρεπε να ακολουθήσουν». «Δεν ενημερώθηκε κανένας που διαθέτει χώρο κάτω των 200 θέσεων». Στην ίδια ανακοίνωση αναρωτιούνται «τι να κάνουν οι υπόλοιποι όταν οι αιτήσεις του δήμου αφορούν μόνο σε χώρους άνω των 200 θέσεων; Το γεγονός πως ο Δήμος Αθηναίων συνεχίζει αυθαίρετα να κατονομάζει ένα μεγάλο αριθμό χώρων ως θέατρα, ενώ είναι σαφές πως ουδεμία σχέση έχουν με θεατρικές σκηνές, είναι μια πρωτοφανής υπεκφυγή που αποτυπώνει το κενό στο νόμο».

«Τι θέλανε, δηλαδή; Οταν γινόταν ο έλεγχος και διαπιστωνόταν ότι δεν έχουν άδεια, τους ενημερώναμε για τα επόμενα βήματα. Ισχυρίζονται ότι δεν είναι θεατρικές σκηνές. Δεν παίζουν όμως θεατρικές παραστάσεις;» ρωτά ο αντιδήμαρχος.

«Λένε ότι θα σχηματίσουν ανθρώπινες αλυσίδες έξω από τα θέατρα που θα σφραγίσουμε. Γιατί δεν πάνε στα θέατρα που είναι επικίνδυνα, να εμποδίσουν τους συναδέλφους τους να εργαστούν;» αναρωτιέται.

Στο επιχείρημα ότι σε μια πολιτεία, γεμάτη παρανομίες, ο όψιμος ζήλος του δήμου να επιβάλει τη νομιμότητα ενός προβληματικού νόμου δημιουργεί υποψίες, ο Γκ. Αναγνωστόπουλος αντιτείνει: «Δηλαδή δεν θα κάνουμε ελέγχους επειδή χιλιάδες πράγματα στη χώρα είναι παράνομα; Δεν προτίθεμαι να κουκουλώσω τίποτα. Μακάρι αυτή η διαδικασία να ανοίξει το δρόμο ώστε η πολιτεία να κάνει νέο νόμο» .

Ο αντιδήμαρχος ωστόσο γνωρίζει ότι ενδέχεται η υπόθεση να κλείσει ατάκτως, αν αυτό αποφασίσει το κρίσιμο Δημοτικό Συμβούλιο της Πέμπτης. «Δεν ξέρω τι αποφάσεις θα ληφθούν με τις πιέσεις που ασκούνται. Θα πιεστεί η πολιτεία να κάνει νέο νόμο; Θα αποφασιστεί η αναστολή επιβολής του ισχύοντος νόμου; Τι θα γράφατε όμως αν συνέβαινε ένα ακραίο φαινόμενο με 280 νεκρούς σε θέατρο, όπως συνέβη στη Βραζιλία; Δεν θα φωνάζατε ότι η πολιτεία και ο δήμος είναι υπεύθυνοι;»

Σε συνάντηση που είχε πάντως με εκπροσώπους των χώρων, ο αντιδήμαρχος εμφανίστηκε διαλλακτικός. «Θα πάρουμε μάλλον αναστολή», λένε ιδιοκτήτες εναλλακτικών πολυχώρων. «Θέλει να βρεθεί λύση», τονίζει ο κ. Αναγνωστόπουλος. «Καλώς άνοιξε αυτή η ιστορία. Οι έλεγχοι των περίπου 87 σκηνών συνεχίζονται. Δεν έχουν άδεια λειτουργίας περίπου 30 χώροι. Υπάρχουν μάλιστα χώροι σε τραγική κατάσταση, όπου λειτουργούν και παιδικές σκηνές».

Στην πρώτη συνέλευση της Ενωσης Χώρων Πολιτισμού Αθήνας (28/3) αποφασίστηκε να σχηματίσουν ανθρώπινη αλυσίδα έξω από τους χώρους που θα σφραγίζει ο δήμος. Προτίθενται επίσης να συγκεντρωθούν και την Πέμπτη έξω από το δημαρχείο, διεκδικώντας αναβολή επ' αόριστον της σφράγισης των χώρων τους.

ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ πήραν ξαφνικά κοινή θέση υπέρ της διάσωσης των σκηνών. Ο τομέας Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ κατηγορεί το δήμαρχο Καμίνη για «υπερβάλλοντα ζήλο και τυπολατρία που βασίζεται σε προπολεμικές νομοθετικές διατάξεις».

Προϋποθέσεις

«Θα διεκδικήσουμε νέο νόμο», δηλώνει στην «Ε» η Ελένη Πορτάλιου. Πέρα από την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του πεπαλαιωμένου νόμου που «δεν καλύπτει τη νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα των παραστασιακών τεχνών», η Ανοικτή Πόλη ζητεί επίσης «να επιτρέπονται παραστάσεις σε οποιονδήποτε χώρο, με μόνη προϋπόθεση αυτός να πληροί τις προϋποθέσεις ασφάλειας των συντελεστών της παράστασης και των θεατών». Προτείνει και κάτι ριζοσπαστικότερο. Να δοθούν δημοτικοί και δημόσιοι χώροι (όπως κτήρια του υπουργείου Πολιτισμού στην Πλάκα, που μένουν σε αχρησία) στις ομάδες καλλιτεχνών που εξακολουθούν να δημιουργούν πολιτισμό, χωρίς οικονομικό αντίτιμο.

Ακόμη και ο τέως δήμαρχος Αθηνών και νυν βουλευτής Νικήτας Κακλαμάνης παρενέβη ζητώντας στη Βουλή «νομοθετική ρύθμιση παράτασης και λειτουργίας των σκηνών που απειλούνται με λουκέτο για 3 μήνες και στο διάστημα αυτό να σχηματιστεί από το υπουργείο μία επιτροπή αναθεώρησης του νόμου του 1937».

«Με τον ισχύοντα νόμο Μεταξά είμαστε όλοι παράνομοι», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (σ.σ. το θέατρό του έχει νόμιμη άδεια). «Δεν μπορεί να τηρηθεί και να εφαρμοστεί σήμερα, ειδικά από τις νέες ομάδες». Η κρίση μας οδηγεί «να τρώμε τις σάρκες ο ένας του άλλου. Γιατί η καταγγελία έγινε από το Σωματείο Ηλεκτρολόγων Τεχνικών Θεάτρου, επειδή οι μικροί χώροι δεν προσλαμβάνουν τους ηλεκτρολόγους του».

Ο Κυριάκος Κατζουράκης βλέπει πολιτικά κίνητρα στην επιχείρηση του δήμου: «Εδώ και τρία χρόνια έχουν εμφανιστεί κάποιες ομάδες που, συμπτωματικά, είναι αντιμνημονιακές-αντεξουσιαστικές. Πιστεύω αυτό έχει θορυβήσει τους κυρίαρχους παραγωγούς, όσους ελέγχουν το θέατρο. Συγχρόνως, υπάρχει ένα συμφέρον να βγει από τη μέση και ο πολιτικός λόγος τους».

enet

διαβάστε τη συνέχεια »

Απέλυσαν τον Σκουρολιάκο επειδή απέργησε

Με τη δουλειά του πλήρωσε την απόφασή του να απεργήσει ο Πάνος Σκουρολιάκος. Ο ηθοποιός, που τυγχάνει και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, «εκτοπίστηκε» από το καμαρίνι του και ειδοποιήθηκε ότι δε θα συμμετάσχει στην παράσταση «La Nonna» (αν και θα συνεχιστεί και του χρόνου...) επειδή το περασμένο σαββατοκύριακο τήρησε την 48ωρη απεργία που είχε κηρύξει το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.

Τη συμπαράστασή της στον ηθοποιό εξέφρασε μέσω facebook η επίσης ηθοποιός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Κανελλοπούλου.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες της Κανελλοπούλου: «Ο φίλος-αδερφός Πάνος Σκουρολιάκος, “απολαμβάνει” ήδη, τις συνέπειες της συμμετοχής του στην 48ωρη απεργία τού ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών)», σημειώνει, μεταξύ άλλων, η Μαρία Κανελλοπούλου, προσθέτοντας: «Ωραίο έργο….Το ξαναείδαμε στην περυσινή 48ωρη…..Με ηθικό δίδαγμα…”Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”…Και φυσικά θέλει πολλούς..»

Και όταν η Μαρία Κανελλοπούλου γράφει ότι «το ξαναείδαμε στην περυσινή 48ωρη», έχει… ιδίαν πείρα, αφού είχε υποστεί πέρυσι τα ίδια, όταν πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Να ζει κανείς ή να μη ζει».

διαβάστε τη συνέχεια »

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Το '74 κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας;

Κείμενο - κόλαφο για την κατάσταση στην Κύπρο, αλλά και τις αληθινές αξίες στη ζωή, δημοσιεύει στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο τραγουδιστής Αλκίνοος Ιωαννίδης. Για ποιο λόγο εκφράζει την οργή του.

Με ένα κείμενό του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μιλά έξω από τα δόντια και επιτίθεται στην κυβέρνηση της Κύπρου με αφορμή το διπλωματικό θρίλερ που εξελίσσεται για τη Μεγαλόνησο.

Ο γνωστός συνθέτης και τραγουδοποιός καταγγέλλει πρωτίστως όμως τον ίδιο τον λαό και τις επιλογές που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονώντας την ιστορία του και τα μαθήματα του 1974. Τον λαό, που όπως γράφει, έζησε σε ένα «ξοδεμένο, ανέραστο, ανίερο παρόν», που αντάλλαξε τον έρωτα με το …στριπτιτζάδικο.

Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη:

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Ερχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων.

Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ό,τι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Εχω γάμο» λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά).

Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ό,τι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ό,τι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Εφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ό,τι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει.

Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι.

Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει "plan B". Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς "Όχι". Έστω και για μια στιγμή. Ένα "Όχι" καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας "Ναι".

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

alkinoos.gr

διαβάστε τη συνέχεια »

Σωκράτης Μάλαμας και Βασίλης Καρράς τραγουδούν μαζί Σωκράτης Μάλαμας και Βασίλης Καρράς τραγουδούν μαζί

Η πρώτη σύνδεση του ονόματος του Σωκράτη Μάλαμα με τον Βασίλη Καρρά έγινε με το πιο ακουσμένο τραγούδι του πρώτου, την Πριγκιπέσα. Κάποιοι από τους ακροατές του Μάλαμα απόρησαν πως είναι δυνατόν ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης να επέτρεψε κάτι τέτοιο. Κάποιοι άλλοι το είδαν πιο ψύχραιμα και σίγουρα οι ακροατές του Βασίλη Καρρά δεν είχαν κανένα πρόβλημα, αφού οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν ποιος ήταν ο Σωκράτης Μάλαμας ή κάπου τον είχαν ακουστά.

---

Τώρα έρχεται μία δισκογραφική συνεργασία με πρωτοβουλία του ίδιου του Μάλαμα να ενώσει αυτούς τους δύο. Στο στούντιο αυτή τη φορά αφού θα ερμηνεύσουν μαζί το τραγούδι «Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε». Το κομμάτι είναι του τραγουδοποιού και παραγωγού Δημήτρη Καρρά και θα βρίσκεται στην πρώτη πλευρά ενός συλλεκτικού 7ιντσου βινυλίου που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο.

Η συνάντηση αυτή πάντως πιστώνεται στον ταλαντούχο τραγουδοποιό Δημήτρη Καρρά ο οποίος θα έχει ακόμα ένα κομμάτι στο δίσκο (το ακούτε στο τέλος) και μας απάντησε άμεσα σε δύο βασικές ερωτήσεις:

Εσύ πρότεινες αυτή τη συνεργασία;
Δεν το πρότεινα εγώ αλλά ο ίδιος ο Σωκράτης. Εγώ είχα στο μυαλό μου να πουν από ένα τραγούδι στην καινούρια μου δουλειά, αλλά ο Σωκράτης πήγε την σκέψη μου ακόμα παρακάτω και τον ευχαριστώ.

Πιστεύεις ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις στο κοινό του Μάλαμα αυτή η συνάντηση;Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να προκαλέσει αντιδράσεις αφού και οι δύο καλλιτέχνες δεν έχουν πρόβλημα με αυτό. Ίσα ίσα χαρά θα έπρεπε να προκαλέσει.

Ένα πρώτο δελτίο τύπου αναφέρει τα εξής:
"Μία ολοζώντανη ηχογράφηση μαζί με τον Νίκο Γύρα στο τσέλο και την Σταυρούλα Σπανού στο Σαντούρι. Τη στιγμή απαθανάτισε με την κάμερα της η Νίκη Μουσαδάκου. Το τραγούδι θα συμπεριληφθεί στo B-side 7’’ συλλεκτικού βινυλίου.
Στο Α-side θα αποτυπωθεί το πολυαναμενόμενο ντουέτο του Σωκράτη Μάλαμα και του Βασίλη Καρρά με τίτλο «Όλοι για (τα μπετά) δουλεύουμε» σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Καρρά και ενορχήστρωση του Νίκου Γύρα."

 musicpaper.gr

διαβάστε τη συνέχεια »

«Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα»

«Στο λίκνο της Δημοκρατίας, τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες», τραγουδάει ο Nick Cave στο νέο του κομμάτι, το οποίο διέρρευσε σήμερα στο διαδίκτυο με τίτλο «Lightning Bolts», οι στίχοι του οποίου έχουν σαφείς αναφορές στην κοινωνική έκρηξη της Ελλάδας, αλλά και τη γενικότερη κοινωνική κρίση που μας αφήνει «χαμένους».

Το νεο τραγούδι του Nick Cave 

διαβάστε τη συνέχεια »

Σαν σήμερα «έφυγε» ο μεγάλος Νίκος Ξυλούρης

Θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο Νίκος Ξυλούρης. Ήμουν 7 χρονών, αλλά η φωνή του είχε προλάβει να ζυμωθεί με τα υπόλοιπα αριστερά ακούσματα που είχα μέσα στο σπίτι. Ατμόσφαιρα Μεταπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε έρθει στην εξουσία, αν και το σύνθημα για την Αλλαγή είχε αρχίσει να ωριμάζει. Η καμπάνα παντελόνι, το εφαρμοστό πουκάμισο και η φαβορίτα «φοριόντουσαν» ακόμα

Του Αρίστου Αναγνώστου

Θυμάμαι τη μέρα που πέθανε ο Ξυλούρης, το είχε πει και στην τηλεόραση που ήταν ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ και που όσο ο «Ψαρονίκος» ήταν εν ζωή, τον απέφευγαν. Το «Πότε θα κάμει ξαστεριά» ήταν από τα πρώτα τραγούδια που μας έμαθε η δασκάλα, όταν άλλαξε η χρονιά και η κυβέρνηση. Το ’μαθα με την πρώτη. Φαίνεται τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Ξυλούρης το είχε κάνει σημαία της αντίστασης, μεσούσης της Χούντας, και οι φοιτητές ύμνο τους την μέρα της εξέγερσης της Νομικής, στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, που ήταν και η μέρα που γεννήθηκα… Όταν πέρασε ένας χρόνος από το θάνατό του, η τηλεόρασης της Αλλαγής είχε φροντίσει να του κάνει ένα αφιέρωμα. Θυμάμαι και εκείνο το βράδυ. Έχω την εικόνα του Ξυλούρη με την καμπάνα, την φαβορίτα και το στενό εφαρμοστό πουκάμισο, να τραγουδά το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Ήταν από τα «Τραγούδια της Φωτιάς» το 1975.

 Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης. Είναι 5 χρονών όταν οι κατακτητές Γερμανοί καίνε το χωριό του και μεταφέρουν τους κατοίκους του, πρόσφυγες στο Μυλοπόταμο. Επιστρέφουν στ΄ Ανώγεια μετά την απελευθέρωση. Από πολύ μικρός δείχνει την κλίση του στο τραγούδι και στη λύρα. Στα δώδεκα ο πατέρας του τού αγοράζει την πρώτη του λύρα για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σ΄ έναν από τους πλέον περιζήτητους σε γάμους, βαφτίσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις, οργανοπαίχτες και τραγουδιστές της περιοχής του.
Σε ηλικία 17 χρόνων κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει στο Ηράκλειο, στο κέντρο " Κάστρο". Όπως λέει αργότερα σε αφηγήσεις του, «εκεί αρχικά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.... Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει αυτό που εισχώρησε στις πόλεις. Εκεί χόρευαν ταγκά, βαλς, ρούμπες, σάμπες και είμαστε υποχρεωμένοι εμείς να τα μαθαίνουμε αυτά τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους, για να μπορούμε να ζήσουμε και ΄μεις, να βγάλουμε τα έξοδα μας και να τους κάνουμε σιγά-σιγά ν΄ αλλάξουνε και να αγαπήσουνε την κρητική μουσική».
Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση για δίσκο. Είναι το τραγούδι " Κρητικοπούλα μου" ("μια μαυροφόρα όταν περνά"). Λίγους μήνες, πριν, είχε παντρευτεί την Ουρανία Μελαμπιανάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας του Ηρακλείου. Εγκαθίστανται στο Ηράκλειο οι οικονομικές δυσκολίες είναι στην αρχή μεγάλες. Το 1960 γεννιέται το πρώτο τους παιδί, ο Γιώργος, και 6 χρόνια μετά το δεύτερο, η Ρηνιώ. Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια.
Ακριβώς το 1966 βγαίνοντας για πρώτη φορά από την Ελλάδα, συμμετέχει σ΄ ένα φολκλορικό φεστιβάλ στο Σαν-Ρέμο και να παίρνει το πρώτο βραβείο. Το 1967 ανοίγει στο Ηράκλειο το πρώτο κρητικό κέντρο τον "Ερωτόκριτο". Τα πράγματα έχουν γίνει αισθητικά καλύτερα γι΄ αυτόν. Τον Φεβρουάριο του 1969 ηχογραφεί την ανοιχτή "Ανυφαντού", ένα τραγούδι που "σπάει τα ταμεία" μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Τον Απρίλη εκείνης της χρονιάς έρχεται για πρώτη φορά για εμφανίσεις στην Αθήνα, στο κέντρο "Κονάκι" και το Σεπτέμβριο εγκαθιστάτε μόνιμα στην πρωτεύουσα.
Ο σκηνοθέτης Ερρίκος Θαλασσινός, με τον οποίο γνωρίζονται στο "Κονάκι", μιλάει γι΄ αυτόν στον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, Ήδη όμως από το 1965 οι δυνατότητες του αλλά και ο χαρακτήρας του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον του διευθυντή -τότε- της δισκογραφικής εταιρείας COLUMBIA, του Τάκη Λαμπρόπουλου. Μετά και την επιτυχία της "Ανυφαντούς", το καλοκαίρι του 1970 ο Λαμπρόπουλος κατεβαίνει μαζί του στ΄ Ανώγεια, γίνονται κουμπάροι και ξεκινούν μια συνεργασία σε νέα πλαίσια. Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης η φωνή του Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη "έντεχνη" δημιουργία επώνυμων συνθετών.
Μέσω απ' αυτές τις επιλογές, μέλλεται η γνήσια κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης να αποκτήσουν μια πανελλήνια εμβέλεια, μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο παρελθόν, όσο μεγάλοι κι αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές κι οργανοπαίχτες που την υπηρέτησαν. Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο "Χρονικό", μια ενότητα τραγουδιών που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της παράδοσης με το παρόν. Έξι μήνες μετά κυκλοφορεί ο δίσκος-αναφορά στα "Ριζίτικα" της Κρήτης.
Τον Μάιο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. "Πότε θα κάνει ξαστεριά" ,"Αγρίμια κι αγριμάκια μου"...Ακολουθούν δυο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η "Ιθαγένεια" και ο "Στρατής ο θαλασσινός" αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", "Συλλογή"), τον Χριστόδουλο Χάλαρη ("Τροπικός της παρθένου", "Ακολουθία") και τον Χρήστο Λεοντή ("Καπνισμένο τσουκάλι").
Το καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο τραγουδιστή σε μια παράσταση που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος στο θέατρο "Αθήναιον" με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Είναι "Το μεγάλο μας τσίρκο". Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια του βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που οδηγεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είναι από τις ελάχιστες επώνυμες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών.
"Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν χτες στο Πολυτεχνείο" ενημερωνουν, μετατρέποντας τον ήδη φορτισμένο πολιτικά τραγουδιστή σε "Κόκκινο πανι" της μεταλλαγμένης δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί. Από τη "Λύδρα" στην "Αρχόντισσα", μετά στην "Αποσπερίδα". Ξανά στη "Ληδρα", μετά στο "Κύτταρο" και στο "Θεμέλιο". Είναι οι έξι σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Παράλληλα ηχογραφεί τα "Αντιπολεμικά" τραγούδια του Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα από τον Ηλία Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται όμως και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη. Με τον "Αργαλειό", το "Φιλεντέμ", τον "Πραματευτή" αλλά και το "Μεσοπέλαγα αρμενίζω" ακούγεται ξανά έντονα η φωνή του. Τώρα λέει και πάλι "τραγούδια ζωής". Είναι όμως η τελευταία φορά που ακούγεται.
Ύστερα από ταλαιπωρία ενός χρόνου με την επάρατη νόσο, φεύγει για πάντα στις 8 Φεβρουαρίου του 1980.
Υ.Γ. Η αναζήτηση στο YouTube με οδήγησε στην ανακάλυψη ενός μοναδικού βίντεο. Ο Νίκος Ξυλούρης, παλικαράκι με κοστούμι και κοντά μαλλιά παίζει λίρα σε ταβέρνα του Ηρακλείου, το 1961.

διαβάστε τη συνέχεια »

Το μυστηριώδες αιδοίο από τον γνωστό πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ ξανά στο προσκήνιο

 

H τιμή του έργου αναμένεται να εκτοξευτεί στα 40.000.000 ευρώ


Όταν πρωτοεκτέθηκε στο μουσείο του Ορσέ στο Παρίσι το 1995, οι ουρές που είχαν στηθεί έξω από τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο θύμιζαν λαϊκό προσκύνημα ή μυσταγωγία:
τοποθετημένη μέσα σε ξεχωριστό δωμάτιο, πίσω από δύο μεγάλα ριντό όμοια με χείλη αιδοίου, η περίφημη ελαιογραφία του ρεαλιστή ζωγράφου δέσποζε σαν μυστικό. Για να «εκτεθείς» στη θέα της, έπρεπε να «ανοίξεις» ελαφρά τα ριντό και να εισέλθεις στο «άβατο» της προέλευσης του κόσμου.
Η περιγραφή που ακολουθεί δεν αποτελεί μέρος κάποιου έργου ερωτικής λογοτεχνίας, αλλά απόσπασμα από το λήμμα «Η προέλευση του κόσμου» της Wikipedia:
«Ο πίνακας εικονίζει το σώμα μιας ελαφρώς ευτραφούς γυναίκας που είναι ξαπλωμένη επάνω σε μετάξινο ύφασμα στην άκρη ενός κρεβατιού ή καναπέ σε ύπτια στάση με ανασηκωμένο το πέπλο. Η έμφαση δίνεται στην κοντινή προβολή της δασύτριχης ήβης με το ελαφρώς ανοιχτό αιδοίο, των μηρών και του οπισθίου, καθώς και της κοιλιάς. Το αριστερό πόδι είναι προτεταμένο στο πλάι. Η οπτική γωνία που έχει επιλεγεί δεν κάνει ορατό το πρόσωπο της γυναίκας, αφού η εικόνα τελειώνει στο δεξί μαστό με προεξέχουσα τη θηλή επιτείνοντας τον ερωτισμό του έργου. Το σκοτεινό υπόβαθρο σε φαιούς τόνους κάνει οπτική αντίθεση με τη λευκή στιλπνή επιδερμίδα και τα άσπρα μαλακά υφάσματα».
Το έργο ήταν παραγγελία (1866) ενός κοσμοπολίτη Τουρκο-Αιγύπτιου διπλωμάτη ονόματι Καλίλ-Μπέι, ο οποίος τον είχε στο μπάνιο του πίσω από πράσινη κουρτίνα. Προτού όμως τον πουλήσει, ο Κουρμπέ αφαίρεσε το κομμάτι του καμβά που απεικόνιζε το κεφάλι του γυναiκείου σώματος, για να προστατεύσει – όπως πολλοί εικάζουν – το μοντέλο, λόγω της ασυνήθιστης για την εποχή εκείνη προκλητικότητας του θέματος, ενώ δεν είναι λίγοι κι εκείνοι οι ειδικοί και ιστορικοί που αμφισβητούν την ορθότητα αυτής της εκδοχής της ιστορίας, θεωρώντας πως δεν υπήρξε ποτέ αποκοπή κομματιού από τον καμβά.
Μοντέλο για τον πίνακα ήταν η τότε Ιρλανδέζα ερωμένη του εξίσου μεγάλου Αμερικανού ζωγράφου και φίλου του Κουρμπέ, Τζέιμς Ουίστλερ. Το όνομα αυτής Τζοάνα Χίφερναν, η οποία μάλιστα είχε ποζάρει άλλες τέσσερις φορές για τον Κουρμπέ, ενώ φημολογείται ότι αποτέλεσε την αφορμή για να τα «σπάσουν» οι δύο άντρες.
Τελευταίος ιδιοκτήτης του πίνακα ήταν ο ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν που τον αγόρασε το 1955 σε δημοπρασία για 1,5 εκατομμύριο γαλλικά φράγκα. Μετά το θάνατό του, το 1981, το γαλλικό υπουργείο Οικονομίας διευθέτησε τον φόρο κληρονομιάς με ειδικό νομοσχέδιο, μέσω της αγοράς του συγκεκριμένου πίνακα, μια πράξη που ολοκληρώθηκε το 1995. Έκτοτε ο πίνακας αυτός ανήκει και εκτίθεται στο Μουσείο Ορσέ.
Λέγεται μάλιστα πως ο Λακάν τον είχε τοποθετήσει πίσω από το γραφείο του, έχοντάς τον καλύψει με άλλο έργο του μεγάλου σουρεαλιστή ζωγράφου Αντρέ Μασόν.
Ο πίνακας επανήλθε στην επικαιρότητα προσφάτως, έπειτα από την εμφάνιση Γάλλου συλλέκτη έργων τέχνης, ο οποίος θέλει να μείνει ανώνυμος και υποστηρίζει ότι έχει στην κατοχή του το κομμάτι καμβά που είχε αποκοπεί και απεικονίζει το κεφάλι της Τζοάνα Χίφερναν.
Διατείνεται ότι το είχε αγοράσει το 2010 από έναν αντικέρ στις αρχές του 2010 έναντι 1.400 ευρώ. Ο έμπορος μάλλον δεν είχε συναίσθηση του τι είχε στην κατοχή του και είχε παραπετάξει τον πίνακα ανάμεσα σε παλιά αντικείμενα και έπιπλα.
Ο ειδικός στον Κουρμπέ Ζαν-Ζακ Φερνιέ μελέτησε τον πίνακα και εντόπισε πολλές τονικές ομοιότητες με την «Προέλευση του κόσμου», πράγμα που τον κάνει να πιστεύει πως ενδεχομένως να πρόκειται για το χαμένο «συμπλήρωμα» του έργου.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε η τιμή του έργου αναμένεται να εκτοξευτεί στα 40.000.000 ευρώ.

διαβάστε τη συνέχεια »

Θέατρο: «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Γκαίτε

Πώς μπορεί να είναι κανείς καλός όταν γύρω του είναι όλα τόσο ακριβά;
Το παραπάνω ερώτημα του Μπρεχτ θα στοιχειώνει για πάντα την ηθική μας και μια ικανότατη και πολυτάλαντη νέα σκηνοθέτης, η Κατερίνα Ευαγγελάτου, αναλαμβάνει να μας το υπενθυμίσει. Στον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν (έργο γραμμένο την περίοδο 1926-1941), οι θεοί εντοπίζουν τον μοναδικό καλό άνθρωπο στη Γη: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας. Οι θεοί ανταμείβουν την καλοκάγαθη Σεν Τε με ένα αξιοπρεπές χρηματικό ποσό κι εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συμπολίτες της που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν υποτιθέμενο εξάδελφο, τον μοχθηρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν το διπλό ρόλο; «Η Σεν Τε πρέπει να παιχτεί από μιαν ηθοποιό πρώτης τάξεως. Μόνο μια ευφάνταστη καλλιτέχνης μπορεί να παίξει έναν καλό άνθρωπο»: η κύρια απαίτηση του Μπρεχτ μοιάζει να εκπληρώνεται στην περίπτωση της εκρηκτικής Στεφανίας Γουλιώτη που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

•    Η Βέρα Ζαβιτσιάνου, η Αλέκα Παΐζη, η Νίκη Τριανταφυλλίδη και η Άννα Κοκκίνου είναι ορισμένες από τις Ελληνίδες ηθοποιούς που έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν το διπλό ρόλο Σεν Τε / Σουί Τα, έναν από τους σημαντικότερους του παγκόσμιου δραματολογίου.

•    Η Σεν Τε / Σουί Τα, όπως και οι περισσότεροι γυναικείοι ρόλοι στα έργα του Μπρεχτ, γράφτηκε για να ερμηνευθεί από την τρίτη σύζυγό του, την ηθοποιό Helene Weigel, «μούσα», συνεργάτιδα και σύντροφό του μέχρι το τέλος της ζωής του.

•    «Διασχίζαμε την πάλη των τάξεων αλλάζοντας χώρες πιο συχνά παρά παπούτσια» έγραφε ο Μπρεχτ για τη μακρόχρονη εξορία του στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Κι όμως, κατά τη διάρκεια της οκταετούς περιπλάνησής του μακριά από τη Γερμανία, ολοκλήρωσε τα σπουδαιότερα έργα του, ανάμεσά τους τη Μάνα Κουράγιο (1938), τον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν (1941) και τον Κύκλο με την κιμωλία (1945).

•    Ο κορυφαίος Γερμανός σκηνοθέτης Peter Stein ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισαν το εκρηκτικό ταπεραμέντο της Στεφανίας Γουλιώτη και εμπιστεύτηκε την άγνωστη τότε και νεότατη ηθοποιό για το ρόλο της Ηλέκτρας στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, την οποία σκηνοθέτησε το 2007 στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Η ερμηνεία της άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, κάτι που ισχύει και για τη μετέπειτα πορεία της. Σημειώστε πως, εκτός από ηθοποιός είναι και ακροβάτισσα με ικανότητες επαγγελματία!

•    Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, με σπουδές στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη σκηνοθεσία θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Middlessex του Λονδίνου με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ φοίτησε και στην περίφημη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας. Το Δεκέμβριο του 2009 τιμήθηκε από την Ένωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με το Βραβείο Νέου Δημιουργού για τη σκηνοθεσία της στα έργα Wolfgang και Η Λέσχη της Αυτοκτονίας. Το Σεπτέμβριο του 2011 τιμήθηκε με το Έπαθλο «Ελευθερία Σαπουντζή» για τις σκηνοθεσίες της κατά την περίοδο 2009-2011.

•    Συμφοιτήτριες και φίλες από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, η Στεφανία Γουλιώτη και η Κατερίνα Ευαγγελάτου έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν με αξιοσημείωτη επιτυχία. Η Ερωτευμένη νεκρή του Τεοφίλ Γκωτιέ, σε σκηνοθεσία της Ευαγγελάτου (Αμφι-θέατρο, 2007), χάρισε στη Γουλιώτη το σημαντικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για το ρόλο ενός ερωτευμένου… βαμπίρ!

•    Ο Σταύρος Γασπαράτος έχει συνεργαστεί ξανά με τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, στην πολύ επιτυχημένη παράσταση Επτά θανάσιμα αμαρτήματα, με την Αγγελική Στελλάτου.

Κείμενο: Bertolt Brecht
Μετάφραση: Άννυ Κολτσιδοπούλου

(Πρόλογος: Η παράσταση ξεκινά με κείμενο γραμμένο από την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τους ηθοποιούς. | Επίλογος: Η παράσταση τελειώνει με θραύσματα από τρία ποιήματα του Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Πολλοί λατρεύουνε την τάξη», «Για τον φτωχό Μπ. Μπ.» και «Άλλαξε τον κόσμο: το ’χει ανάγκη».)

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία - Επεξεργασία Μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Ειδικά εφέ: Μιχάλης Σαμιώτης

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Στεφανία Γουλιώτη (Σεν Τε/ Σουι Τα), Αλεξάνδρα Λέρτα (Γυναίκα, Ιδιοκτήτρια Μι Τσου), Δαυίδ Μαλτέζε (Μαραγκός, Αστυνομικός, Γέρος), Νικόλας Παπαγιάννης (Άντρας, Τρίτος Θεός, Γιανγκ Σουν), Μαρία Παρασύρη (Χήρα Σιν, Κουνιάδα, Δεύτερος Θεός), Όμηρος Πουλάκης (Πρώτος Θεός, Κουνιάδος, Κουρέας Σου Φου), Νάνσυ Σιδέρη (Ανιψιός, Κυρία Γιανγκ, Γριά), Σωτήρης Τσακομίδης (Βανγκ, Παππούς, Ιερέας)

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Βλάχου
Β' βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Κατερινοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Μάρω Τσάγκα

Κατασκευή σκηνικού: Π. Καραβάς Α.Β.Ε.Τ.Ε
Ζωγραφική σκηνικού: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης Καρανάνος
Κατασκευή καθισμάτων: Ε. & Ι. Κουμπής Ο.Ε.  
Κατασκευή γυναικείων κοστουμιών: Μαρία Διαμάντη, Λία Βασιλάκου
Επιμέλεια μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά
Υπεύθυνη φροντιστηρίου: Ράνια Καπετανάκη

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Εκτέλεση Παραγωγής: Polyplanity productions
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου, Γιολάντα Μαρκοπούλου
Βοηθός παραγωγής: Τζέλλα Χριστοπούλου

 Παραστάσεις καθημερινά εκτός Δευτέρας & Τρίτης

 

Λεωφόρος Συγγρού 107-109, Αθήνα 11745
Εισιτήρια: 210 900 5 800,
Διοίκηση: 2130 1 78000

διαβάστε τη συνέχεια »

Κιμούλης: «Δεν κρυβόμουν εξαιτίας των χρεών μου προς το Δημόσιο»

Η απάντηση του Γιώργου Κιμούλη στα δημοσιεύματα που τον θέλουν να χρωστάει 200.000 ευρώ στο δημόσιο¨

«Αγαπητοί μου φίλοι,

μετά από αυτήν την προσπάθεια  «δημόσιου εξευτελισμού» μου, που δεν αποκλείεται να έδωσε χαρά σε αρκετούς,  αναγκάζομαι με τη σειρά μου να  δώσω κι εγώ μία  απάντηση. 

Οι κατασταλτικές δυνάμεις δεν εμποδίζουν πλέον τους ανθρώπους να εκφραστούν,  αλλά αντιθέτως τους αναγκάζουν να εκφράζονται. Παρόλο που είναι αναξιοπρεπές, να μιλάς για τον εαυτό σου, πιστεύω πως πρέπει να το κάνω, γιατί και η προβοκάτσια έχει τα όρια της. Είναι άγριος βιασμός, όταν αναγκάζεσαι να γνωστοποιήσεις τα εν οίκω  εν δήμω. 

Ξέρω πως τους φίλους δε χρειάζεται να τους πείσω και τους εχθρούς δεν μπορώ. Τους αγνώστους όμως;

Παρακολουθούσα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το σήριαλ της υποτιθέμενης εξαφάνισής μου, επειδή με κυνηγούσε η αστυνομία για οφειλή μου στο δημόσιο. 

Ένα ερασιτεχνικό άθλια κατασκευασμένο θέαμα μ’ εμένα πρωταγωνιστή. Η κλασσική πλέον ”μονταρισμένη αλήθεια”, χρησιμοποιώντας τον δήθεν αναγκαίο συνοπτικό δημοσιογραφικό λόγο, όπου η υποτιθέμενη πραγματικότητα παρουσιάζεται με τίτλους τύπου ”άφαντος”, ”καταζητείται”,”χρέη στο δημόσιο” κ.λ.π., δημιουργεί ένα ”συνολικό ψέμα”. 

Ακολουθώντας κι εγώ την κάθοδο του εξευτελιστικού θεάματος παρουσιάζω, όσες σκηνές δεν είδε το, κατά τη γνώμη τους, φιλοθεάμον κοινό, όσα ”πλάνα κόπηκαν” ή με λίγα λόγια το “πίσω απ’ τις κάμερες”.

Σχετικά με την οφειλή μου: Ανήκω στην ομάδα των  επιχειρηματιών της πραγματικής οικονομίας, που αναγκάστηκαν να επιχειρήσουν χωρίς μίζες και μακριά από τις κρατικοδίαιτες παρέες. 

Η περίφημη οφειλή μου στο δημόσιο ήταν ένα ποσόν, το οποίο με τις γνωστές προσαυξήσεις έφτασε σ’ ένα ύψος, που μου ήταν αδύνατον να το αντιμετωπίσω με μία εφάπαξ καταβολή, δεδομένου ότι δεν διατηρώ προσωπικούς λογαριασμούς εδώ ή στο εξωτερικό,ούτε διαθέτω αντίστοιχη ακίνητη περιουσία. 

Το ποσόν αυτό διακριβώθηκε κατόπιν δικών μου δηλώσεων προς τις αρμόδιες οικονομικές αρχές, με άλλα λόγια δεν απέκρυψα ποτέ  από το Κράτος τις οικονομικές μου συναλλαγέςστο σύνολό τους. Άρα ποτέ δεν υπήρξα φοροφυγάς, όπως πολλοί πρόλαβαν και έγραψαν. 

Η πηγή της οφειλής εντοπίζεται στην δραστηριότητά μου ως θεατρικού επιχειρηματία και όχι σε έσοδα μισθωτής εργασίας. 

Δηλαδή, η οφειλή μου αυτή είναι “ζημιές“ από τη λειτουργία δύο θεατρικών σκηνών επί 12 χρόνια και από θεατρικές περιοδείες μιας δεκαπενταετίας, δηλαδή μιας δραστηριότητας μεγάλου κύκλου εργασιών που, αν μη τι άλλο, απασχόλησεεκατοντάδες ηθοποιών και τεχνικών.

Η σκέψη ότι το ποσόν της οφειλής αντιστοιχεί σε πενταπλάσια κέρδη δεν εφαρμόζεται στην περίπτωσή μου. 

Αντιθέτως, η  ικανοποίηση  της οφειλής είναι μία κοπιώδης διαδικασία, την οποία ακολουθώ  σε συνεργασία με τιςφορολογικές αρχές, μιας και ήταν πάγια τακτική μου να προσπαθώ να πληρώνω πρώτα τους εργαζόμενους (έστω κι αν μερικές φορές δεν κατόρθωνα να είμαι εμπρόθεσμος)   και μετά τις προσωπικές μου υποχρεώσεις (Εφορία, ΙΚΑ). 

Τι έγινε λοιπόν; Κατέπεσε μία “ρύθμιση“. Είχα κάνει διακανονισμό, όπως εκατομμύρια έλληνες, δεν μπόρεσα να τον ακολουθήσω και πριν από ένα μήνα περίπου, επισκέφτηκα προσωπικά την εφορία μου για να κάνω έναν καινούργιο διακανονισμό. Συμφώνησα πως μέσα σ’ ένα δεκαπενθήμερο θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω το ποσόν της πρώτης δόσης του νέου διακανονισμού. 

Δεν πέρασε όμως ούτε μία βδομάδα και το μεσημέρι της Παρασκευής έμαθα από την τηλεόραση, πως με κυνηγάει η αστυνομία και ο οικονομικός εισαγγελέας. Κατάλαβα, πως το θέαμα του κανιβαλισμού ξεκίνησε.

Σχετικά με την εξαφάνισή μου: Δεν ήμουν άφαντος, κρυμμένος, εξαφανισμένος ή χαμένος, όπως κάποια έντυπα ή blogs με παρουσίασαν. 

Όποιος ήθελε να μου μιλήσει ή να με δει, μπορούσε να με βρει ή στο σπίτι μου, σε μία καθόλου άγνωστη διεύθυνση για τις αρχές ή στο τηλέφωνό μου, πράγμα που ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ όσους με “εμφάνιζαν“ ως εξαφανισμένο, δεν το έκανε. 

Επέλεξα να μείνω σπίτι μου, αλλά να μη δοθούν οι παραστάσεις το σαββατοκύριακο, αφού ακόμη και να είχα όλο το ποσόν, που έπρεπε να δώσω, δε θα μπορούσα να το δώσω πουθενά. 

Όλες οι υπηρεσίες ως γνωστόν το Σάββατο και την Κυριακή αργούν. 

Ή μήπως δεν το ήξεραν αυτό οι καταγγέλλοντες; 

Το μόνο που θα κατόρθωνα ήταν να δώσω τη άγρια χαρά της αναμονής ενός πλάνου ή μιας φωτογραφίας του εαυτού μου με χειροπέδες. 

Όσο κι αν «αγαπάω» τους εγχώριους κατασκευαστές ρωμαϊκών θεαμάτων, δεν υπήρχε περίπτωση να τους κάνω τη χάρη. 

Τους ζητώ συγνώμη και θα ήθελα να τους πω, πως δεν αποκλείεται, όπως είναι πλέον τα πράγματα, να έχουν κι άλλες ευκαιρίες.

Προσπάθησα με μεγάλη δυσκολία μέσα σε δύο μέρες να βρω το ποσόν, που έπρεπε να δώσω. 

Τα κατάφερα χάρη στη βοήθεια κάποιων φίλων. Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα απ’ την καρδιά μου, όπως επίσης ευχαριστώ και όσους “φίλους“ μου έστρεψαν την πλάτη, επιδέξια ή μη, υπενθυμίζοντάς τους το γνωστό ποίημα, που τελειώνει με το στίχο: “μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου”.

 Σχετικά με την περιουσία μου, ώστε να ολοκληρώσω μ’ αυτόν τον τρόπο τον θεαματικό εξευτελισμό μου. 

Έχω διαβάσει κατά καιρούς, όσα δεν περιγράφονται. Για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα και να βρουν άλλη πόρτα να γκρεμίσουν. 

Η δική μου είναι γκρεμισμένη εδώ και χρόνια. 

Όσο κι αν θεωρώ κακόγουστη τη αυτοδιαφημιζόμενη, λόγω της κρίσης,  τάση της εικόνας του πτωχού καλλιτέχνη, αναγκάζομαι να δηλώσω, (το Ε9 μου είναι στη διάθεση όσων λασπολογούν), πως μένω σε ενοικιασμένο διαμέρισμα και τα μόνα περιουσιακά μου στοιχεία είναι ένα αυτοκίνητο 18 ετών, μία μοτοσυκλέτα 15 ετών και  ένα οικόπεδο ούτε ενός στρέμματος, το οποίο μάλιστα είναι προσημειωμένο για ένα τραπεζικό δάνειο, το οποίο χρειάστηκα να πάρω για να πληρώσω τους συνεργάτες μίας αποτυχημένης εμπορικά παράστασής μου.

Όσα χρήματα έχω βγάλει, τα έχω επιστρέψει όλα στο θέατρο, παράγοντας έργα ιδίοις εξόδοις, μιας και δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ από το κράτος. 

Δεν υπήρξα ποτέ επιχορηγούμενος κάποιας κυβέρνησης καθαρά για λόγους ιδεολογικούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατηγορώ, όσους ήταν, αλλά χωρίς βεβαίως και να ξεχνώ, πως οι επιχορηγήσεις θα ήσαν ούτως ή άλλως μεγαλύτερες των οφειλών μου. 

Ουδέποτε όμως υπήρξα κρατικοδίαιτος! 

Όπως επίσης ουδέποτε υπήρξα διαπλεκόμενος σε πολιτικά, κοινωνικά ή κοσμικά παιχνίδια, παρ’ όλο που μπορεί να θεωρηθεί φυσικό από κάποιους, λόγω του γάμου μου με πολιτικό της “πρώτης γραμμής”. 

Πάντα διατηρούσα τις αποστάσεις μου απ’ αυτό, που πολλές φορές έχω χαρακτηρίσει “πολιτική καμαρίλα”. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά, όσοι προσπάθησαν να με “πλησιάσουν” περισσότερο. 

Άρα αυτοί που θέλουν να χτυπήσουν εμένα, ας αφήσουν ήσυχη την κα Δαμανάκη και αυτοί που θέλουν να χτυπήσουν εκείνη, ας αφήσουν ήσυχο εμένα. Δεν έχω καμία ιδεολογικοπολιτική ή κοινωνική σχέση μαζί της, πέραν του οφειλόμενου, όσο ζω, σεβασμού μου, ως μητέρα του παιδιού μου.

Έχω πει κι άλλες φορές πως όποιος ξέρει κάτι αντίθετο (συγκεκριμένο όχι γενικόλογες υβριστικές λασπολογίες) ας μιλήσει, αλλιώς να σωπάσει για πάντα. 

Δε φταίω εγώ αν κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως γίνεται να λειτουργεί κάποιος αντισυστημικά, να παρουσιάζει τόσα χρόνια ρεπερτόριο, που μόνο ένα κρατικό θέατρο μπορεί να παρουσιάσει και να κάνει αρκετές φορές επιτυχίες. Τι να κάνουμε; 

Γίνεται. Ίσως ήμουν τυχερός, ίσως ήμουν πιο χαλκέντερος. Δεν με πέταξαν εύκολα, όπως πολλούς, πιο ευαίσθητους, της γενιάς μου, που τους έστειλαν στο περιθώριο και την απόγνωση.

 Τώρα οι θεατές έχουν δει απ’ όλες της γωνίες λήψης το εξευτελιστικό θέαμα.

 Αγαπητοί φίλοι,

 το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι η πλήρης μετατροπή των δημόσιων πράξεων σε θέαμα.

Υπάρχει ένας καθημερινός κατακλυσμός από ένα πλεόνασμα πληροφόρησης, επικοινωνίας και έκφρασης. Εδώ και χρόνια η συσσώρευση κεφαλαίου έχει μετατραπεί σε εικόνα. 

Ο τρόπος που καθοδηγούν τα σύγχρονα μέσα σήμερα, δεν κάνουν τον πολίτη ούτε ενεργό ούτε παθητικό. Το κάνουν απορροφημένο. 

Τον καλούν συνεχώς να συμμετέχει, δηλώνοντας και καταθέτοντας την άποψή του σε θέματα όμως, που το ίδιο το σύστημα αποφασίζει. Έτσι ο πολίτης νιώθει πως ενεργεί συμμετέχοντας, αλλά στην ουσία καθοδηγείται κι έτσι απομακρύνεται από αυτά που θα έπρεπε να τον απασχολούν.

 η δική μου περίπτωση τι ακριβώς έχει γίνει;

 Δεν κατάφερα να είμαι εμπρόθεσμος.  Εφόσον αυτό συνέβη   έπρεπε, αναμφίβολα να ελεγχθεί. Πώς όμως;

 Εκεί βρίσκεται η παθογενής γκρίζα περιοχή: “ορθή” νομιμότητα από τη μία – θεαματική καταστολή ή  κατασταλτικόθέαμα από την άλλη. 

Η παθογένεια δεν  εντοπίζεται  στο μηχανισμό επαναφοράς του πολίτη στην “ομαλή” του συνομιλία με το κράτος δια των ”ψύχραιμων” κανόνων δικαίου.

Εντοπίζεται στο μετασχηματισμό της επιβεβλημένηςαυτής λειτουργίας   σε μηχανισμό ασύμμετρης καταστολής.  Στον μηχανισμό αυτόν μετέχουν, αυτοτελώς αλλά και συνεργαζόμενοι παράλληλα, οι εξής δύο παράγοντες: 

η αυστηροποιημένη  στάση των αρχών  και όλη η κοινωνίατου θεάματος.  

Ο κάθε παράγων επιδιώκει ίδιον όφελος.

 Οι αρχές εντέλλονται να εισπράξουν κατά το δυνατόν περισσότερα και αμέσως. 

Επειδή όμως η αμφισβήτηση είναι καθολική, προσπαθούν  να αποδεικνύουν πάντοτε πως κάνουν τη δουλειά τους και, κυρίως, δεν χαρίζονται.  Με ποιον τρόπο θα το κατορθώσουν αυτό; 

Με το καλύτερο εργαλείο τους: τα ΜΜΕ. Από την άλλη τα ΜΜΕ οφείλουν την ύπαρξή τους, άρα και το κέρδος τους,  στην ταύτισητου θεατή τους με το θέαμα. 

Τα δύο αυτά συγκοινωνούντα δοχεία δεν έχουν άλλο στόχο πέραν του εγκλεισμού κάθε συνείδησης μέσα σε  μία  θεαματική  εμμονή.  

 Έτσι,  η ελεγκτική αρχή μετατρέπει τα ΜΜΕ σε δικαστικούς επιμελητές. Καλεί μ’ αυτόν τον τρόπο τον ελεγχόμενο, ώστε να επικυρώσει την ορθότητα των ενεργειών της και βεβαίως να παραδειγματίσει.

Με τη σειρά τους τα ΜΜΕαποκτούν ανέξοδο και “καυτό“ θέμα.

 Τα  ΜΜΕ   δεν   καθρεφτίζουν  καμία  πραγματικότητα ερμηνεύουν και παρουσιάζουν την πραγματικότητα μέσα σ’ ένα πλαίσιο, που μετατρέπει το υποκείμενο σε αντικείμενο του ίδιου του του εαυτού, ώστε αυτό να άγεται και να φέρεται χωρίς δική του βούληση. Ο θεατής γίνεται ο ίδιος μέρος ενός θεάματος, που το σκηνοθετούν άλλοι.  

 Στις μέρες μας,  η πλειοψηφία των θεατών δεν πρέπει με τίποτα να απολέσει την ταυτότητα του Χρεωμένου. Πρέπει να αισθάνεται συνεχώς ότι οφείλει. 

Μόνον έτσι μπορεί να ταυτιστεί μ’ ένα κράτος, που χρωστά και που για να κατορθώσει να είναι “εμπρόθεσμο” στις υποχρεώσεις του προς τους δανειστές του, αναγκάζεται(;) να επιβάλλει όλο και πιο αυστηρά και σκληρά μέτρα. 

Ο μοναδικός τρόπος για να συντηρείται αυτή η κατάσταση είναι να προστεθεί στον χαρακτηρισμό του Χρεωμένου πολίτη, η διαρκής υποψία του κλέφτη. Κάθε Χρεωμένος είναι εν δυνάμει Απατεώνας. Εξ ου και το απροσδιόριστο (υποτίθεται αθώο) μπέρδεμα μεταξύ οφειλέτη του δημοσίου και φοροφυγά.

 Η επίδειξη της εξουσίας, που διατυμπανίζει “δείτε πως φερόμαστε σε όλους”, δεν κρύβει μία ισονομία. Δεν κρύβει μία προσπάθεια να βρεθούν και να αναθεματιστούν οι υπαίτιοι. 

Δεν κρύβει μία σκέψη, η οποία διατρανώνει με τον πιο αυστηρό τρόπο, πως  πρωτίστως τα “συμβολιικά είδωλα“ κάθε είδους πρέπει, εφόσον φέρονται να  οφείλουν, να τιμωρούνται. Δεν κρύβει τη φράση “όλοι ίδιοι είναι μπροστά στο νόμο“, αλλά κρύβει τη φράση “όλοι ίδιοι είστε – δυνάμει συλληφθέντες και διαπομπευμένοι”. 

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα είναι δύσκολο οι θεατές αυτού του θεάματος να σκεφτούν, πως αν το κυρίαρχο σύστημα αντιμετωπίζει σκληρά τους “επωνύμους“, δεν το κάνει επειδή προτίθεταινα αντιμετωπίσει με κατανόηση τους “ανωνύμους“. Αντιθέτως σ’ αυτούς τα περιθώρια της αυθαιρεσίας είναι απεριόριστα. Ο Κάφκα έχει εγκατασταθεί σπίτι μας.

 Το θέαμα έχει καταστεί ιερό, με την έννοια ότι συγκεντρώνει μέσα του το σύνολο των συνθηκών υποταγής που είναι αναγκαίο για τη σύγχρονη κοινωνία.

 Ως προς το άτομό μου, επειδή ουδέποτε υπήρξα απατεώνας, ώστε να λειτουργήσει ο εκφοβισμός να χαρακτηριστώ έτσι, θα συνεχίσω να παίρνω θέση, δηλώνοντας δημοσίως τις σκέψεις μου, όπως πιστεύω πως οφείλω, έστω κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους.

Ευχαριστώ για τη δυνατότητα αυτής της εξήγησης,

αλλά δεν ευχαριστώ καθόλου για τον εξαναγκασμό να τη δώσω».

διαβάστε τη συνέχεια »

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ: ΣΙΧΑΜΑΤΑ, ΒΑΛΑΤΕ ΕΝΑ ΛΑΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ

 
Διαβάστε τι είπε ο Σταμάτης στην εκπομπή του στο Βήμα 99.5 

(τον ακούμε καθημερινά, 12 με 12 και τέταρτο τα μεσημέρια, με το Κόκκινο Μοτοσακό του).

Kαλημέρα συντοπίτες

βαράνε κόσμο βαράνε τα παιδιά

τα σαπίζουνε

αυτό είναι το θέμα,

κι εγώ είμαι μαζί τους με τα παιδιά

γιατί υπήρξα με τα παιδιά

την ξέρω τη βία της συμμόρφωσης

βαράμε

σκοτώστε λέει η Αμερική στη Συρία

αυτό είναι το θέμα.

Έχω παρά πολλά νεύρα

δεν έχω βήμα

δεν έχω θεό

δεν έχω ηπιότητα

δεν έχω φωνή...

Βαράνε τα παιδιά

ναι ρε βούρλα

ο εικοσάχρονος θα σηκωθεί

θα κλέψει τράπεζα θα χτυπήσει όποιον του κρύβει το φως

ο εικοσάχρονος θα σηκωθεί και είμαι μαζί του

δεν με νοιάζει τίποτα..

Ποιος έχει το σωστό;

Το σωστό είναι το ωραίο έχει πει ο Μπιθικώτσης,

και δεν είναι ωραίο ρε κυρά αστυνομία και ειδικές δυνάμεις 

να στραπατσάρετε μούτρα παιδιών πολιτών...

Διαχειριζόμαστε τι;

Τη βία της βίας

που βάλατε ένα λαό να πληρώσει τους κλέφτες;

Τα σιχάματα που κυκλοφορούν ελεύθερα;

Την υποδούλωση που υπόγραψαν με «ναι», τρία κυβερνητικά κόμματα; 

Δυο ντεμιδεξιοαριστερα κι ένα δεξί, το δεξί μου;

Ιδεολογία πολτός

θα σηκωθεί ο εικοσάχρονος τι θα κάνει

πόσο θα την πιει

τι ζωή θα ονειρευτεί ρε σιχάματα; 

Πολιτικοί της ρεμούλας του τρίτου παγκοσμίου της τραπεζοχούντας

του τρίτου μνημονίου...

Είμαι φούλα τα γκάζια

και δεν έχω τίποτα να χάσω

μην κοιτάτε μωρά μου

μην τσιτώνεστε!

Αύριο θα ναι τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας

και μην φρικάρετε λογαριασμούληδες των δέκα,
τριάντα, πενήντα χιλιάδων ευρώ που λέει ο λόγος,

αύριο τα δικά σας!

Βαράνε σας λέω

είναι εντολή

σκοτώστε είναι η εντολή!

 ......Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

κυνηγάνε τους αστούς

πετσοκόβουν τα κεφάλια

απο εχθρούς και απο πιστούς.....

 

 e-tetradio

διαβάστε τη συνέχεια »

Κ. Γαβράς: Βόθρος ιδεών η Χρυσή Αυγή

«Όταν έχουμε μεγάλες καταιγίδες, οι βόθροι ανεβαίνουν και βγαίνουν στα σπίτια. Οι βόθροι ιδεών». Με αυτά τα λόγια, σχολίασε την συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής, ο διεθνούς φήμης Έλληναςσκηνοθέτης, Κώστας Γαβράς, που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη
Ο κ. Γαβράς μίλησε στο δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης και στην εκπομπή Θέσεις και Απόψεις του δημοσιογράφου Βασίλη Κοντογουλίδη. Καταφέρθηκε κατά αυτών που «γνωρίζουν την κατάσταση, ξέρουν ότι είναι δραματική για τους ανθρώπους και συνεχίζουν να την υποστηρίζουν». Και τόνισε πως «αυτό θα συνεχίζεται έως ότου οι τράπεζες τεθούν υπό νόμων».

Αναφερόμενος στην ταινία του «Το Κεφάλαιο», που προβλήθηκε, προχθές, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, είπε πως είχε την ιδέα πριν ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα. Στην επισήμανση ότι, λόγω κρίσης οι νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τόνισε πως «η μετανάστευση των νέων με γνώσεις και διπλώματα, είναι ένα είδος πτώχευσης» και εξέφρασε την ελπίδα «κάποια μέρα να επιστρέψουν».
Ο Κώστας Γαβράς ανακηρύχθηκε, χθες, επίτιμος διδάκτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και σήμερα παρέδωσε μάστερ κλας, στους φοιτητές της σχολής.

διαβάστε τη συνέχεια »

Διεθνές βραβείο στον φωτογράφο ρατσιστικής επίθεσης στην Κόρινθο

Στον Ιταλό φωτορεπόρτερ Αλεσάντρο Πένσο απονεμήθηκε την περασμένη εβδομάδα το διεθνές βραβείο φωτογραφίας Terry O' Neill για τη σοκαριστική και αποκαλυπτική φωτογραφία που απαθανάτισε την ρατσιστική επίθεση με αυτοκίνητο που δέχτηκε νεαρός μετανάστης.

Ο Ιταλός φωτογράφος είχε απαθανατίσει στις αρχές του 2012 σκηνές από τη ζωή μεταναστών και προσφύγων στην Κόρινθο. H φωτογραφία που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση ήταν ο εσκεμμένος τραυματισμός του νεαρού μετανάστη. Ο Πένσο είχε απαθανατίσει τη στιγμή που το όχημα χτύπησε τον νεαρό ρίχνοντάς τον αιμόφυρτο στο οδόστρωμα.

 

Η κριτική επιτροπή των βραβείων σημείωσε ότι η σειρά φωτογραφιών του Πένσο από την Κόρινθο με τίτλο «Αρνηθείσα εφηβεία» απεικονίζει το μετέωρο της ζωής των μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία που αναζητούν ασφάλεια και ένα μέλλον.

 

»Ελπίζουμε ότι αυτή η δουλειά θα συμβάλλει στην ενημέρωση των επόμενων γενεών για το βάθος της κρίσης», πρόσθεσε η επιτροπή που απένειμε το βραβείο.

tvxs

Διαβάστε το ρεπορτάζ για τη ρατσιστική επίθεση ΕΔΩ

διαβάστε τη συνέχεια »

Καταγγελία – ΣΟΚ για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»

 
Σε μια καταγγελία – σοκ προχώρησαν κτηνοτρόφοι που τα ζώα τους χρησιμοποιήθηκαν...
στα γυρίσματα του πρώτου μέρους της νέας τριλογίας του Πίτερ Τζάκσον "The Hobbit" στην Νέα Ζηλανδία. 

Όπως αναφέρουν, η παραγωγή της ταινίας - που είναι ουσιαστικά ο «μικρός αδελφός», του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» - ευθύνεται για το θάνατο 27 ζώων.

Τα άτυχα ζώα, σύμφωνα με την καταγγελία των κτηνοτρόφων, έχασαν τη ζωή τους επειδή οι φάρμες στις οποίες στεγάζονταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν "παγίδες θανάτου", αφού περιείχαν επικίνδυνα συρματοπλέγματα και βαθιά χαντάκια.

Τα άτυχα πλάσματα που έχασαν τη ζωή τους είναι τρία άλογα, έξι κατσίκες, έξι πρόβατα και δώδεκα κότες.

Πρώτο θύμα ήταν ένα μικρό πόνυ με το όνομα Rainbow, που βρήκε αγωνιώδη θάνατο χτυπώντας και σπάζοντας τη σπονδυλική του στήλη.

Το θέμα έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις με τις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων να προβαίνουν σε επίσημη καταγγελία.

διαβάστε τη συνέχεια »