Επτά καλλιτέχνες για το κίνημα των «Αγανακτισμένων»

Ο Μίκης Θεοδωράκης έσπευσε να “αγκαλιάσει” το κίνημα των αγανακτισμένων και συνεχίζει να προτρέπει τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους. Το ίδιο κάνουν περισσότερο ή λιγότερο δυναμικά αρκετοί ομότεχνοι του και γενικά άνθρωποι του χώρου των γραμμάτων και των τεχνών. Η αντιστροφή του κλίματος της μιζέριας και της κατάθλιψης χάρη στο κίνημα αυτό, έφερε ξανά το χαμόγελο, την ελπίδα και την πρωτόγνωρη εμπειρία να συνυπάρχουμε και να συναποφασίζουμε δημιουργικά χιλιάδες διαφορετικοί κόσμοι και μάλιστα δικτυωμένοι με τους ανήσυχους , αγανακτισμένους κι αποφασισμένους της Ευρώπης. Μήπως να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας; «Ετσι γεννιέται η ατομική και συλλογική ευθύνη» λέει ο Γ. Αγγελάκας.

Αρκετοί το κοιτούν καχύποπτα, κάποιοι το υπονομεύουν. Ο Θ. Πάγκαλος μιλάει για μόδα που ήρθε από τις αραβικές χώρες και μας προειδοποιεί πως το κίνημα εκεί έφερε... τον στρατό στην εξουσία! Α, να μην ξεχάσω και το κλισέ για την απολιτίκ γενιά του facebook που ενώ έχει διαψευστεί περίτρανα , χρησιμοποιείται κατά κόρον. Το TVXS “σκούντηξε” (όρος facebook γι'αυτούς που δεν σκαμπάζουν) ανθρώπους από τον χώρο του πολιτισμού και μας μεταφέρουν πώς το βλέπουν και τι αφουγκράζονται στις πλατείες. Της Φωτεινής Λαμπρίδη

Γιάννης Αγγελάκας (τραγουδοποιός): Ξυπνάει η ατομική και η συλλογική ευθύνη

Κατέβηκα στον Λευκό Πύργο κι ένιωσα ότι είναι θετικό αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους από ένστικτο. Αν τώρα κάποιοι το βλέπουν καχύποπτα είναι γιατί η ελλάδα είναι νεοφοβική και γιατί ο καθένας σκέφτεται το μαγαζάκι του. Ας μπουσουλήσει για πρώτη φορά ένα κίνημα ανεξάρτητο!
Η κοινωνία ήταν υπνωτισμένη. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε με δανεικά σε μια ψευδοευμάρεια. Το ΠΑΣΟΚ είχε ευνουχίσει την αριστερά μέσα μας, τη διάθεση για εξέλιξη. Όταν ο κόσμος νιώθει ότι του πυροβολείς την επιβίωση του εξαναγκάζεται κάτι να κάνει. Ελπίζω κι εύχομαι να βγει κάτι καλό απ'αυτό γιατί έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την ελληνική κοινωνία.

Στις πλατείες γίνεται όσμωση. Διαβάζονται κείμενα, κατεβαίνουν άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες, άλλες κουλτούρες αλλά ακούει ο ένας τον άλλο. Δεν ασχολήθηκε ποτέ ο έλληνας έτσι με τη ζωή του. Έτσι ξυπνάει η ατομική και η συλλογική ευθύνη. Νιώθουν μέσα τους ότι κάπου την έχουν πατήσει.
Ένα παιδί στη Θεσσαλονίκη είπε “Αυτό που χαίρομαι είναι ότι από τότε που βγήκαμε στις πλατείες, δεν τρώγομαι μόνος μου με τα ρούχα μου, έρχομαι εδώ και βρίσκω εσάς”.

Νομίζω ότι η κοινωνία μας αρχίζει να θυμάται ξανά τι σημαίνει συλλογικό και θα ήταν ευχής έργο να περιφρουρηθεί όλη αυτή η προσπάθεια γιατί αξίζει τον κόπο.

Ελευθερία Αρβανιτάκη (τραγουδίστρια) : Τουλάχιστον να βρισκόμαστε

Καταρχήν κατεβαίνω. Έχω πάει δύο φορές. Μπορεί να μην υπάρχει συγκεκριμένο αίτημα για το τί ακριβώς διεκδικεί ο κόσμος, αισθάνομαι όμως ότι είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι κάτι μοιραζόμαστε. Υπάρχει αγανάκτιση, υπάρχει αλληλεγγύη, χιούμορ και είναι η πρώτη φορά που γίνονται ειρηνικές συγκεντρώσεις με τέτοια δυναμική χωρίς να έχουν κομματικό χαρακτήρα.

Γίνονται συνελεύσεις, υπάρχουν ομάδες στήριξης που ασχολούνται από θέματα καθαριότητας έως την προστασία μεταναστών. Συζητούν θέματα δύσκολα, που χρειάζονται πολιτική βούληση αλλά γίνεται ότι είναι δυνατόν να γίνει μέσα σ'ένα περιβάλλον πολιτισμένο που αποτελείται από ένα πλήθος εταιρόκλιτο που έχει συνηδειτοποιήσει ότι τώρα πρέπει να είμαστε παρέα!

Είναι μια αρχή για να ξαναβρεθούμε.Ζούμε μια εποχή που ακούγονται ηχηρά σήματα κινδύνου και είναι πολύ σημαντικό που έστω κι αν δεν γνωρίζει κανείς που θα βγάλει όλο αυτό, βγήκαμε στις πλατείες και ξαναβρήκαμε το χαμόγελό μας.

Την ώρα που ακούγονται επικίνδυνα πράγματα όπως η σκέψη ότι δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς αλλά μάνατζερ, καλό είναι να μην αφορίζουμε την πολιτική γενικώς αλλά να διεκδικούμε μια τίμια πολιτική ζωή, ένα πολιτικό σύστημα που να μην είναι διεφθαρμένο.

Ο κόσμος στις πλατείες προβληματίζεται πάνω σε αυτά τα θέματα και αγανακτεί επιπλέον για την ατιμωρησία. Πού έχει πάει η ευθιξία των πολιτικών;
Έχουμε ανάγκη να βρισκόμαστε αλλά και να ενισχύσουμε τη μνήμη μας. Δεν προχωράμε ούτε βήμα αν κάθε λίγο ξεχνάμε.

Φοίβος Δεληβοριάς (τραγουδοποιός): Οι έλληνες που βρίζουμε ή επαινούμε, για πρώτη φορά δηλώνουν μια συνύπαρξη

Βλέπω πολύ θετικά αυτό που συμβαίνει, το βλέπω με συμπάθεια και αγάπη. Είναι αυτό που περίμενα από την αρχή. Με το που ξεκίνησε η κρίση σκέφτηκα ότι είναι μοναδική ευκαιρία να ξεφύγει η ζωή από την κατάθλιψη των δεκαπέντε τελευταίων χρόνων. Μια κατάθλιψη της οποίας τα αίτια δεν τα καταλαβαίναμε ακριβώς. Δημοκρατία είχαμε, λεφτά υπήρχαν αλλά όλα έκρυβαν ένα ζοφερό υπέδαφος. Αυτή τη στιγμή συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Είναι ζοφερή η φαινομενική πραγματικότητα, αριθμοί, δελτία κλπ. Αλλά από κάτω υπάρχει μια έκρηξη αλήθειας.
Με τα τελευταία γεγονότα των πλατειων ο κόσμος ξεφεύγει από τις αλληλοκατηγορίες, οδηγείται σε μια νέα κοινωνικότητα. Εγώ δεν την έχω δει ποτέ. Υπάρχει ο κίνδυνος να παραμείνει σ'ένα απολιτίκ επίπεδο αλλά αυτό πρέπει να προσεχθεί.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η αγανακτισμένοι μοιράζονται σε δύο κατηγορίες. Είναι αυτοί που νοσταλγούν τη ζωή πριν από δεκαπέντε χρόνια και αυτοί που θέλουν μια καινούρια ζωή, μια ελλάδα προς τα μπρος. Στους δρόμους υπάρχουν και οι δύο κατηγορίες. Αυτοί που λαϊκίζουν νοσταλγούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Καραμανλή κι οι άλλοι είναι εκείνοι που αό καιρό έχουν άλλο αίτημα.

Πιστεύω ότι με όλες αυτές τις δράσεις, τις συζητήσεις μεταξύ μας, δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία να ξεκαθαριστούν τα πράγματα. Όχι μέσα στη φοβικότητα του σπιτιού αλλά έξω στους δρόμους. Για πρώτη φορά αιστάνθηκα ότι οι έλληνες που είτε τους βρίζουμε είτε τους επαινούμε , δηλώνουν μια συνύπαρξη. Αυτοί είμαστε, με τα καλά μας και τα κακά μας.

Κυριάκος Κατζουράκης (εικαστικός, σκηνοθέτης): Μόνο σ'αυτό μπορούμε να ελπίζουμε

Αυτό που συμβαίνει το ευχόμουν εδώ και έναν χρόνο. Δεν πίστευα ότι θα συμβεί. Φυσικά δέχομαι ότι έχει όλους τους κινδύνους που έχει κάθε λαϊκό κίνημα, όμως κυριαρχούν οι λαϊκές συνελεύσεις και είναι η μόνη φωνή που φαναιρώνει το ψέμμα της οικονομικής κατάστασης που ζούμε. Εκεί ακούμε για κρατικοποιήσεις τραπεζών, για επιτροπές λογιστικού ελέγχου, για το κύμα πληροφοριών που έρχεται από την Αργεντινή, την Ισλανδία, για μη αποδοχή του χρέους.... Ο κόσμος τώρα τα μαθαίνει αυτά και γι'αυτό συγκεντρώνεται στις πλατείες, είναι σαφώς πολιτικό το κίνημα. Έχω δε την αίσθηση ότι δεν γυρίζουν την πλάτη γενικώς στα κόμματα αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα.

Πώς θα εξελιχθεί; Μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, όλα παίζονται. Αλλά όλα έχουν ενδιαφέρον. Είναι σίγουρα όμως το μόνο πράγμα στο οποίο μπουρούμε να ελπίζουμε.

Νίκος Κυπουργός (συνθέτης): Είναι απάντηση στην τρομοκρατία που ζούμε

Το σημαντικό είναι ότι αυτό που συμβαίνει στις πλατείες είναι μια προειδοποίηση και μια απειλή για τα κόμματα.

Η διαφορά με την Τυνησία και την Αίγυπτο είναι πως εκεί το αίτημα ήταν σαφές. Εδώ λέμε “να φύγουν οι κλέφτες” γενικά. Αν δεν γίνει σαφές το αίτημα υπάρχει, ο κίνδυνος να ξεφουσκώσει αυτή η προσπάθεια.

Είναι επίσης σημαντικό αυτό που συμβαίνει για έναν ακόμα λόγο. Είναι μία απάντηση στην τρομοκρατία που είτε ηθελημένα είτε από βλακεία μας έχουν προκαλέσει. Καθε μέρα μας βομβαρδίζουν με αντιφατικά μηνύματα γεγονός που μας έχει προκαλέσει σοκ!

Η ευχή μου είναι , οι άνθρωποι που θα ηγηθούν αυτού του κινήματος να μην ξεπουληθούν για να μην ξαναζήσουμε την απογοήτευση άλλων εποχών.

Μυτακίδης Μιχάλης (Active Member) τραγουδοποιός: Μια όμορφη οχλοβοή

Συμφωνείς ή διαφωνείς, δεν μπορείς να το ακυρώσεις αυτό που συμβαίνει. Είναι πρωτόγνωρο γι'αυτό και σπουδαίο.

Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς μπροστάρηδες. Δεν μπορεί να κρίνει βέβαια κανείς αν δεν δει το αποτέλεσμα. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο για να βγω στο δρόμο και αυτή τη στιγμή δεν έχω καταλάβει ακόμα τί ζητάνε. Δεν κρατάω πισινή, αλλά επειδή έχω μεγαλώσει με την πλάτη στον τοίχο μου έχουν μείνει κάτι “κακές συνήθειες” Διαφωνώ με αυτούς που το υπονομεύουν όμως. Όποιος βιαστεί να το κρίνει θετικά ή αρνητικά θα εκτεθεί.

Το θεωρώ θετικό το ότι βγήκαν άνθρωποι που δεν έβγαιναν ποτέ στον δρόμο. Ελπίζω όμως το καλοκαίρι να μην μεταφερθεί αυτό στις πλαζ.

Μέχρι τώρα μοιάζει σαν μια όμορφη οχλοβοή. Είναι σαν να πέρασε από τη γειτονιά μας μια όμορφη γυναίκα που δεν είχε ξαναπεράσει και θαμπωθήκαμε από την ομορφιά της όλοι. Κάτσε να τη γνωρίσουμε πρώτα.

Δανάη Παναγιωτοπούλου (τραγουδοποιός): Όλοι στις πλατείες και δράση βήμα - βήμα

Στηρίζω όπως μπορώ αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες στις πλατείες της χώρας και παροτρύνω όποιον ξέρω να κάνει το ίδιο. Πουθενά αλλού δε βλέπω φως, και δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να ανατραπεί η προδιαγεγραμμένη άλωση της χώρας από τη διεθνή και τη ντόπια μαφία.

Θεωρώ όσους διαγιγνώσκουν εθνικιστικά χαρακτηριστικά από αστόχαστους έως συκοφάντες. Είναι κοινός τόπος ότι συνβαίνουν πρωτοφανείς παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας, ότι ο πλούτος όλων εκποιείται, ότι έχει καταλυθεί το πολίτευμα. Αυτά αφορούν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Τους οργανωμένους μαχαιροβγάλτες που κραδαίνουν την ελληνική σημαία θα τους ήθελα εκτός νόμου, όχι απλά εκτός πλατείας. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο.
Διαφωνώ και με την εξ αριστερών κριτική περί απολίτικης εκτόνωσης. Το πλήθος των ανθρώπων που συμμετέχει, συμφωνεί σε ένα τουλάχιστον δεδομένο, στο ότι το σύστημα εκπροσώπησης από άκρη σ' άκρη 'εχει καταλήξει να μην εκπροσωπεί παρά μόνο τα συμφέροντα και τα κεκτημένα κάποιων οργανωμένων ομάδων, είτε πρόκειται για την κομματική νομενκλατούρα και τους διαπλεκόμενους, είτε για την τάξη των υψηλόβαθμων συνδικαλιστών. Αν αυτό δεν είναι πολιτικό, μήπως είναι πολιτικό το να στηρίζεις με τη "συνειδητή" ψήφο σου τα προϊόντα της εργασίας των επικοινωνιολόγων; Ή μήπως είναι πολιτικό το να ζητάς από αυτό το πλήθος να είναι ο από μηχανής θεός που διατυπώνοντας δέκα αιτήματα θα αναπληρώσει τα κενά 35 χρόνων και θα πάρει τους πάντες μαζί του;

Ένα πράγμα που εκτελέστηκε στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε πλατεία είναι ο άμβωνας ο ίδιος. Κανείς πολιτικός, διανοούμενος, δημοσιογράφος, καλλιτέχνης, προσωπικότητα εν γένει δεν μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του και να κάνει ανάλυση ή κατήχηση από άμβωνος. Χειροκροτήματα τέλος - τώρα φάσκελα. Και δράση βήμα - βήμα. Όσοι πιστοί, στην πλατεία με το λιθαράκι τους.

Μάνια Παπαδημητρίου (ηθοποιός – σκηνοθέτιδα): Απευθείας από το σύνταγμα

Είμαι στο σύνταγμα αυτή τη στιγμή και είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο κόσμο μαζεμένο. Όλοι μαζί , μικροί μεγάλοι σ'ένα κλίμα ειρηνικό. Το μήνυμα που στέλνουν όλοι είναι ένα: Μη συνεχίζετε σ'αυτή την κατεύθυνση, δεν αντέχουμε άλλο.
Οι άνθρωποι όταν τους επιτρέπεται συνυπάρχουν ειρηνικά. Έχει μεγάλη δυναμική όλο αυτό εξάλλου αν δεν έχει αυτό δυναμική τί άλλο μπορεί να έχει;
Το να δείχνει ο κόσμος με το σώμα του, με την ύπαρξή του την αγανάκτισή του είναι αν μη τι άλλο ένα σοβαρό όπλο για την κυβέρνηση να πιέσει την ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για αλλάγή τακτικής.

Πέπη Ρηγοπούλου (Πανεπιστημιακός – συγγραφέας): Ο κόσμος λέει “Δεν είμαστε αντικείμενα μιας χρήσης”

Σήμερα το πρωί, άκουγα στο ραδιόφωνο, μία διαμάχη ανάμεσα στην υφυπουργό παιδείας κυρία Χριστοφιλοπούλουκαι στον κύριο Δρούτσα που δεν κατανομαζόταν, σε σχέση μ τα προνόμια των υπουργών. Η κυρία Χριστοφιλοπούλου έλεγε, ότι δεν δικαιούνται να μιλούν αυτοί που δεν εκλέγονται από τον λαό γιατί δεν γνωρίζουν την βάσανο του να μιλάς στον λαό. Δηλαδή είναι βασανιστικό πράγμα – λέω εγώ- να λες ψέμματα στο λαό. Να λες ένα χρόνο ότι τον σώζεις και να τον οδηγείς στον όλεθρο. Ο λαός δεν έχει τους καλούς τρόπους που περιμένουν. Μπορεί να τα πει άναρθρα, άναρχα. Μπορεί να πρέπει να κάνεις προσπάθεια να τον κατανοήσεις, γιατί βέβαια ο λαός είμαστε εμείς που μέχρι σήμερα μας έχουν αντιμετωπίσει όχι ως πολίτες αλλά ως αντικείμενα μιας χρήσης.

Αν κάτι πάει να σπάσει στο σύνταγμα αυτή τη στιγμή, και στις άλλες πλατείες του κόσμου, είναι ακριβώς αυτό. Η αίσθηση ότι είμαστε αντικείμενα μίας χρήσης σε μια παγκοσμιοποιημένη και τηλεκατευθυνόμενη “δημοκρατία”. Με αυτή την έννοια νιώθω μια πολύ μεγάλη ελπίδα από αυτή την κατάσταση που είναι υπό διαμόρφωση. Ξέρω ότι οι ελπίδες πολλές φορές διαψεύδονται. Όμως η ελπίδα είναι και αυτό που απομένει. Το εκάστοτε κουτί της Πανδώρας, όταν όλα τα άλλα εξανεμίζονται.

Η αίσθηση που έχω από την κίνηση αυτή είναι πρώτον πως αν τα καταφέρουμε θα μπορέσουμε ίσως να βγούμε από ένα διπολικό σχήμα το οποίο είχε διαποτίσει τη συνείδηση των ατόμων αλλά και τη συλλογική συνείδηση και το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει ίσως σε έναν ακόμα εμφύλιο διασπαραγμό. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα ξέρουμε όλοι. Η ελπίδα στις πλατείες έχει να κάνει με ένα μέγεθος το οποίο δεν προσμετράται σε καμία αξιολόγηση έργου. Έχει να κάνει με μια ανάλαφρη διάθεση των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μιλούν, ακούνε και δεν είναι προαποφασισμένο το πως θα σε αντιμετωπίσουν γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είναι το που ανήκεις, αλλά το ποιός είσαι, πώς μιλάς το πώς τους ακούς, το πως τους βλέπεις.

Επίσης παρατήρησα ότι είναι μεγάλη η χαλαρότητα με την οποία γίνεται η περιφρούρηση από τα ΜΑΤ. Οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να έρθουν μαζί μας. Δυο λόγια θα πω και για το σύνθημα “Να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή”. Για να υπάρχει αυτό το κτίριο έχουν γίνει πολλά και δεν ανήκει στους βουλευτές. Οι βουλευτές που ευθύνονται για όλα αυτά πρέπει να φύγουν γιατί δεν μπορούν πια να πείσουν. Όχι όλοι... ίσως κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι μαζί μας. 

tvxs