Απέραντα άδειο σπίτι

Κάθομαι στο γραφείο ατέλειωτες ώρες, καθημερινά. Από την κλίση του κεφαλιού έχω ήδη τα πρώτα σημάδια του αυχενικού. Να τελειώσω, να παραδώσω κι αν δεν προλάβω να φύγω μερικές ώρες αργότερα. Είναι ένας σιωπηλός εκβιασμός. Δε θα με διώξουν αν δεν μπορώ να παραμένω και το απόγευμα. Απλώς, θα με αντικαταστήσουν με κάποιον άλλον που δεν θα έχει πρόβλημα με τις υπερωρίες, που δε θα έχει άλλες υποχρεώσεις.

Στο διπλανό γραφείο κάθεται η Μαρία. Θύμα, καθημερινά, σεξουαλικής παρενόχλησης. Πειράγματα και υπονοούμενα από τον εργοδότη. Δε λείπουν τα φευγαλέα αγγίγματα, στα μαλλιά, στα χέρια, στη μέση. Συχνά βγαίνω από τα ρούχα μου. Αρκετές φορές θέλω να επέμβω. Το έχω εδώ, να, κάτω από τη γλώσσα. Όμως δεν τολμάω. Του χρόνου σκέφτομαι να παντρευτώ. Δε ρισκάρω να μείνω χωρίς δουλειά.

Ο Παναγιώτης στην αποθήκη. Λίγο αργός αλλά το πιο φιλότιμο παιδί που έχω γνωρίσει. Οι συνάδελφοι τον πειράζουν και τον υποβιβάζουν διαρκώς. Αυτό, επίσης με βγάζει από τα ρούχα μου. Κι είναι εδώ, να, κάτω από τη γλώσσα. Μερικές φορές μαλώνω. Μ’ αυτούς με παίρνει. Υπάρχουν όμως και οι ρουφιάνοι. Δεν είμαι για τέτοια, η Αργυρώ ψάχνει για έπιπλα και κουζίνα. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σ’ ένα απέραντα άδειο σπίτι. Χωρίς πρόσωπα, χωρίς ανάσες, χωρίς σκέψεις. Ο καθένας τον εαυτό του και μετά το χάος.

Να όμως που ξαφνικά παύω να βλέπω τους τοίχους γύρω μου. Βλέπω μια πλατεία. Απέναντί μου δεν είναι οι πίνακες με τις στατιστικές, αλλά το κτίριο της βουλής. Να που ξαφνικά βλέπω ανθρώπους πιο εξωστρεφείς και πιο αλληλέγγυους. Νιώθω ήδη καλύτερα.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Σίγουρα όμως ξέρω κάτι. Από ‘δω και πέρα δε θα δειλιάσω ποτέ ξανά. Θα αντιδράω και θα διεκδικώ. Κυρίως για τους άλλους. Όχι άλλη μοναξιά!

Γιάννης Κέφαλος / ikariamag