Η πείνα σήμερα

Ένα παιδί λιποθύμησε τη Δευτέρα στο σχολείο του. Οι δάσκαλοι το μετέφεραν στο νοσοκομείο και η διάγνωση μάς έστειλε όχι στο 2004, που λέει ο καλοθρεμμένος υπουργός Οικονομικών, αλλά στο 1944: υ-πο-σι-τι-σμός.

Το είπε και το παιδάκι, όταν το πίεσαν οι γιατροί, με κατεβασμένο το κεφάλι από την ντροπή: δεν είχαν κάτι στο σπίτι για να φάει.

Υποσιτισμός: Αυτή η ωραία, αποφορτισμένη λέξη ήταν άγνωστη στον Κνουτ Χάμσουν, άγνωστη στα παιδιά με τα πεταγμένα από τις κόγχες μάτια που ζητιάνευαν ένα κομμάτι ψωμί από τους άλλουςάλλων Γερμανών. πεινασμένους στην Ελλάδα των
Ο επιστημονικός όρος, βλέπετε, καλύπτει, κουκουλώνει μιαν από τις πιο άγριες έννοιες, την πείνα...

Το έμαθε η υπουργός Παιδείας, που είναι και μάνα; Και τι έκανε;

Το έμαθε ο υπερφίαλος υπουργός Οικονομικών, που παλεύει με νύχια και με δόντια για να μη φορολογηθούν οι πελάτες του; Και τι έκανε;

Το έμαθε ο κρυψίνους που επέτρεψε να δημοσιευτεί αυτός ο προκλητικός απολογισμός της διετίας που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ; Και τι έκανε;

Αν αύριο καταλήξει (έτσι θα πουν στα δελτία τα παπαγαλάκια τους) ένα παιδί από υποσιτισμό, θα πει κανείς από τους παραπάνω ότι πέθανε από την πείνα;

Η κυρία που αλλάζει την εκπαίδευση;

Ο κύριος που τσαλαπατά ό,τι σπούδασε να προασπίζει: νόμους και Σύνταγμα;

Ο διάδοχος της φαμίλιας;

Νιώθει κανείς τους λίγη από τη ντροπή που τα παπαγαλάκια τους έχουν φυτέψει στις παιδικές ψυχές;

Κάποτε ένα γουρούνι τάιζε μιαν οικογένεια, την πόδενε, της φώτιζε το σπιτικό. Τώρα εκατό γουρούνια απομυζούν δέκα εκατομμύρια Έλληνες κι ένα εκατομμύριο αλλοδαπούς βυθίζοντάς τους στην πιο βαθιά εξαθλίωση και ταπείνωση.

Κλ. Τσαουσίδης

avgi.gr