Σώπα, μη μιλάς - Να μας γράφεις

Από παιδί με χαρακτήρισαν γλωσσοκοπάνα.

Κοινώς, μιλούσα συνέχεια και μάλιστα όταν δεν έπρεπε. Μεγαλώνοντας, έμαθα να σιωπώ. Να μιλάω όταν πρέπει και να μην πετάγομαι όταν δεν πρέπει.
Μοιραία το παιδί μέσα μου παραπονέθηκε. Αναρωτιέμαι εύλογα: πότε σιωπά κανείς;

Όταν δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει; Όταν δεν ξέρει τι να πει ή πώς να το πει; Όταν φοβάται να μιλήσει; Όταν αδιαφορεί; Όταν περιφρονεί;

Σιωπή ίσον συναίνεση; Σιωπή ίσον αμάθεια ή ημιμάθεια; Σιωπή ίσον τι; 

Τα ερωτήματα με βασάνιζαν για αρκετό καιρό.

«Η σιωπή είναι χρυσός» λένε κάποιοι. «Ε, τότε γιατί δεν είμαστε πλούσιοι όσοι το βουλώνουμε;» λένε κάποιοι άλλοι.
Πολύς ντόρος για τη σιωπή.

Η σιωπή λέει βαριές κουβέντες, η σιωπή κάνει κρότο, η σιωπή, η σιωπή…

Της βάλανε και επίθετα. Ένοχη σιωπή, εκκωφαντική σιωπή.
«Η σιωπή είναι αρετή» λένε ακόμη.

Κι εγώ σκέφτομαι ότι η αξία ενός πράγματος εξαρτάται από το έργο που επιτελεί. Άρα, η σιωπή ανάλογα με τον τρόπο που την χρησιμοποιεί κάποιος, παίρνει και την ανάλογη αξία.

Ο ηλίθιος λάμπει όταν σιωπά, ο έξυπνος ξέρει πότε να σιωπά. Ο βλάκας σιωπά γιατί δεν ξέρει τι να πει και ο έξυπνος σιωπά γιατί σκέφτεται.

Χιλιάδες αποφθέγματα και φιλοσοφικές αναλύσεις για τη σιωπή. Μπερδεύτηκα.

«Ή λέγε τι σιγής κρείττον, ή σιγήν έχε», κοινώς, μη μιλάς αν δεν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή.
Καλό είναι να μη μπερδεύουμε το σιωπώ με το αποσιωπώ και το παρασιωπώ.
Η δική μου σιωπή μοιάζει μ’ εκείνη που επικρατεί όταν πέφτει το χιόνι.

Πολλές φορές μοιάζει μ’ εκείνη που επικρατεί στο μάτι του κυκλώνα.

Το ποίημα του Αζίζ Νεσίν "Σώπα, μη μιλάς!", αντηχεί στα αυτιά μου και το παιδί μέσα μου χαίρεται.

«…Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου 
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα"...".

eyedoll.gr