Περί της γλωσσομάθειας του Αλέξη Τσίπρα

 

Είναι, λοιπόν, απολύτως parochial (επαρχιώτικη) η προσέγγισή σας. H πολιτική κριτική δεν μπορεί να διολισθαίνει σε κριτήρια συνοικιακού φροντιστηρίου αγγλικών.

Της Βάλιας Αρανίτου


Αγαπητέ κύριε Νικολόπουλε,

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το κείμενό σας στο Protagon με θέμα «Τα Αγγλικά του Τσίπρα». Όχι μόνο γιατί δείχνει κακοπιστία, αφού με κάθε ευκαιρία ο κ. Τσίπρας κάνει σαφή τη θέση του για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ούτε γιατί υποτιμάτε τη σημασία μιας συνέντευξης στην Κριστιάν Αμανπούρ.

Περισσότερο με εντυπωσίασε ο αντιφατικός τρόπος που αντιμετωπίζετε το θέμα της γλώσσας. Εάν υποθέσουμε ότι κ. Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά αγγλικά, τότε πως εξηγείτε τις συμφωνίες που υπέγραψε; Και τι θα λέγατε για τον κ. Ερντογάν, ο οποίος δεν μιλάει αγγλικά δημοσίως; Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε ότι δεν υπηρετεί ικανοποιητικά τα συμφέροντα της χώρας του;

Είναι, λοιπόν, απολύτως parochial (επαρχιώτικη) η προσέγγισή σας.  H πολιτική κριτική δεν μπορεί να διολισθαίνει σε κριτήρια συνοικιακού φροντιστηρίου αγγλικών. Για να σας βοηθήσω δε να το καταλάβετε καλύτερα, σας παραθέτω την ομιλία του Ξ. Ζολώτα στην Ουάσιγκτον το 1959. Θα μπορούσα να σας παραθέσω ακόμα την πλέον πρόσφατη, λίγους μήνες πριν, αποχαιρετιστήρια ομιλία του καθηγητή Ν. Τσάτσου 22/10/2011 πρέσβη της χώρας μας στον ΟΟΣΑ. Ελπίζω ότι δεν χρειάζεται.


1959 Annual Meeting, Boards of Governors, Washington D.C.
October 2, 1959

Kyrie,

It is Zeus΄ anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic. Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic. The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies. I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.

H Bάλια Αρανίτου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης.



  rednotebook.gr