Blog Widget by LinkWithin

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Τι διάολο να παίξεις στο θέατρο όταν έξω σφάζονται;


 Γράφει η Ρένια Λουιζίδου .
Την ώρα που όλα στη χώρα δείχνουν να υπολειτουργούν, για να μην πω να αποσυντίθενται, υπάρχει κι ένας χώρος που συνεχίζει να λειτουργεί, να αναπνέει και να παράγει. Κι αυτός ο χώρος είναι το θέατρο. Είναι αμέτρητες οι επιλογές που παρουσιάζει η θεατρική σκηνή της Αθήνας, ακόμα και μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης. Και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα θέατρα στην πλειοψηφία τους συνεχίζουν να κινούνται από πλευράς προσέλευσης σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. Φαίνεται είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος σε καιρούς πραγματικά δύσκολους βρίσκει στην Τέχνη καταφύγιο είτε για επαφή, είτε για αναπτέρωση του ηθικού, είτε για παρηγοριά.

Σ´ ένα ακόμα γεμάτο θέατρο βρέθηκα κι εγώ τις προάλλες για να παρακολουθήσω την πολυσυζητημένη παράσταση ALARME, στο θέατρο ΑΤΤΙΣ του Θόδωρου Τερζόπουλου. Η παράσταση είναι εξαιρετική, δεν περιμένει καθόλου τα δικά μου εύσημα. Έχει γραφτεί από τους αρμόδιους, έχει κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα, έχει σχολιαστεί στο διαδίκτυο, παντού και δικαίως. Μόνο για τις δυο καταπληκτικές κυρίες, τη Σοφία Χιλλ και την Αγλαΐα Παππά, ας μου επιτραπεί να πω ότι είχα πάρα πολύ καιρό να απολαύσω επί σκηνής ένα τόσο υψηλό επίπεδο απόλυτης συνεργασίας. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που θα έπρεπε ιδανικά να συμβαίνει πάντα στο θέατρο, αλλά ένας θεός ξέρει πόσο δύσκολο είναι. Δύο ξεχωριστές, ισχυρές οντότητες πάνω στη σκηνή, που όμως για μας από κάτω ήταν μια συμπαγής και αδιάρρηκτη μονάδα. Η φράση της μιας τελείωνε στο στόμα της άλλης, η ανάσα της μιας έδινε πνοή στην άλλη, αλληλοεξαρτώμενες, αλληλοσυμπληρούμενες, χορογραφημένες, υπέροχες ΜΑΖΙ, σαν άσκηση εμπιστοσύνης και δημιουργικότητας. Τα σέβη μου.

Ωστόσο η αφορμή αυτού του κειμένου βρίσκεται αλλού. Στο πριν. Στο δρόμο για το θέατρο. Που βρίσκεται, όπως τα περισσότερα θέατρα, στο βασανισμένο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο Μεταξουργείο. Πρώτο σημάδι, όταν μπήκα στο ταξί και είπα τη διεύθυνση, ο ταξιτζής δε χάρηκε. Και δεν τον αδικώ τον άνθρωπο. Με πήγε, όμως, κανονικά στον προορισμό μου, αν και, όσο πλησιάζαμε και διασχίζαμε τα στενά της περιοχής, φίσκα στον κόσμο, ασυναίσθητα ανεβάσαμε και οι δυο τα παράθυρα στην αρχή και κλειδώσαμε τις πόρτες στη συνέχεια. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσω, την τσάντα σας προσέξτε, με μάλωσε, σπάνε τα τζάμια για πλάκα εδώ.

Δυσανασχετώντας λιγάκι, συμμορφώθηκα. Τι αλλόκοτο συναίσθημα να φοβάσαι και να φυλάγεσαι έτσι στην ίδια σου την πόλη. Και πριν προλάβω να παραστήσω την άνετη, όπως ετοιμαζόμουν, ας μη γινόμαστε νευρωτικοί και υποχόνδριοι και μπλα μπλα μπλα, βλέπω στη διπλανή πόρτα του θεάτρου ανακατωσούρα και κόσμο να τρέχει, μια αναμπουμπούλα, ένας καβγάς, τρέξανε κι άλλοι, μέσα σε δευτερόλεπτα τα 10 άτομα γίνανε 30,40, δεν ξέρω, βρισίδια, σπρωξίματα, ξύλο, βγήκανε και κάτι σουγιάδες, σάστισα και γω, όπως όλος ο κόσμος.Ή μάλλον όπως νόμιζα ότι θα σαστίσει όλος ο κόσμος. Κοίταξα γύρω μου και αντιθέτως οι περισσότεροι ήταν ψύχραμοι ή τους ψύχραιμους προσπαθούσαν να κάνουν. Κάτι ψίθυροι μόνο, να πάρουμε την αστυνομία από δω, σάμπως θάρθει από κει, πάνω στην ώρα χτυπάει τρίτο κουδούνι, γυρίσαμε και μπήκαμε στο θέατρο να κάνουμε……τι; Πολιτισμό;

Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν αυτά κάθε μέρα. Παντού, Ψυρρή, Γκάζι, Κεραμεικός, Μεταξουργείο, έξω απ´ το Εθνικό στα πεζοδρόμια βαράνε ενέσεις εν ψυχρώ, η Ομόνοια δε διασχίζεται. Συμβαίνουν παντού και κάθε μέρα. Γι´ αυτό και μείναμε όλοι έξω από το θέατρο τόσο αμέτοχοι, τόσο μετέωροι. Άλλωστε, εμείς δεν κινδυνέψαμε καθόλου, ούτε στιγμή. Δεν ήμασταν εμείς το θέμα, μεταξύ τους παιζόταν, ό,τι παιζόταν. Αλλά ήμασταν ένα μέτρο απόσταση από ανθρώπους έτοιμους να σφαχτούν κι, όμως, μας φάνηκε πολύ φυσικό να μπούμε μέσα και να δούμε παράσταση. Σαν επαγγελματίες θεατές και του «μέσα» και του «έξω». Και εδώ κάπου έρχεται και το δικό μου ερώτημα. Τι διάολο μπορείς να παίξεις μέσα  σ´ ένα θέατρο που να στέκεται απέναντι σ´ αυτό που συμβαίνει έξω από το θέατρο αυτό; Τι άραγε μπορεί να κινητοποιήσει, να ενεργοποιήσει, να σοκάρει το πνεύμα και το αίσθημα, όταν ακριβώς απ’ έξω άνθρωποι τρυπιούνται, τραβάν μαχαίρια, σκοτώνονται; Ποιά σκέψη, ποιά άποψη, ποιά φόρμα, ποιό συναίσθημα μπορεί να σχολιάσει μια αλήθεια τόσο ωμή και αφοπλιστική; Μου πήρε κάποια ώρα να βολέψω την αμηχανία μου, να συγκεντρωθώ  και να αφεθώ στη γοητεία της πραγματικά υπέροχης παράστασης. ALARME, ο καθόλου τυχαίος τίτλος της. Δε μπορώ, όμως, να ξεκολλήσω το μυαλό μου απ’ τον πραγματικό συναγερμό, που χτυπάει εκεί έξω και είναι τόσο δυνατός που κοντεύει να σκεπάσει τα πάντα.






πηγή aixmi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου