Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να έχει μεγαλώσει όλες τις τελευταίες γενιές της με δακρυγόνα. Εννοώ με σταθερή, περιοδική χρήση, όχι στη χάση και στη φέξη. Έχει γίνει πια κοινή αναφορά μας, κάτι σαν μέρος της παράδοσης. Λες “χημικά” και όλοι έχουμε την γεύση τους, το κάψιμο στα μάτια, την αναπνοή που ανηφορίζει. Ξέρουμε για τί μιλάμε. Οι Ελβετοί όχι…
Τις πιο πολλές φορές την χρήση τους την συνδέουμε με έναν δείκτη δημοκρατικότητας. Πολλά δακρυγόνα- λίγη δημοκρατία, λίγα δακρυγόνα- περισσότερη ελευθερία. Δεν είναι βέβαια τόσο απλές οι αναγωγές, ο δείκτης δεν είναι αξιόπιστος, όμως δεν θέλω να πω για τον αυταρχισμό και την καταστολή, αλλά για αυτήν την συνήθεια της ελληνικής αστυνομίας και των πολιτικών προϊσταμένων της. Τόσα χρόνια κολλημένοι σε μία πρακτική επαρχιώτικη, στενοκέφαλη, σαν το ίδιο και το ίδιο λάθος που κάνουν τα αγύριστα κεφάλια. Χημικά σε παιδιά, σε συνταξιούχους, σε μεσήλικες γυναίκες. Σε καμμία σχολή της αστυνομίας δεν τους μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως πολίτες. Ξεχασμένοι σε εποχές που ο χωροφύλακας ήταν ο “γαμάω” του χωριού, νομίζουν πως μπορούν ακόμη και σήμερα να επιδεικνύουν την στύση τους και να τρομάζουμε. Σιγά ρε λεβέντες!
Να ανεβοκατεβάζουν το γκλόμπ σαν τον μπάρμπα Γιώργο στο κολλητήρι και να λουφάζουμε στις τρύπες μας. Έχουμε φάει πολύ παραμύθι τα τελευταία χρόνια όλοι μας αλλά έχουν φάει κι αυτοί έναν σκασμό από δαύτο. Νομίζω πως ο μόνος λόγος που δεν χυμάνε πενήντα νοματέοι σε πέντε παιδάκια με στολές που χτυπάνε αδιακρίτως διαδηλωτές μέσα σε καφετέρια, δεν είναι φόβος της αντίστασης κατά της Αρχής, αλλά η έκπληξη. Δεν το πιστεύουν με πόσο αστείους τύπους έχουν να κάνουν! Επειδή, όσο κι αν έχουν καταφέρει να μας περάσουν όλα τους τα μέτρα, οι εποχές όντως έχουν αλλάξει, και επειδή όσο κι αν είμαστε κατά της βίας, δεν λέμε όχι σε εφηβικούς τσαμπουκάδες, ας τους σφυρίξει κάποιος ποια ακριβώς είναι η δουλειά τους και πως ο “υπερβάλλων ζήλος” λίγο διαφέρει από την φιγούρα που κάναμε πιτσιρικάδες για να πιάσουμε γκόμενα. Γιατί όταν περάσει η έκπληξη, και πρέπει να υπερασπιστώ την οικογένειά μου που κατεβήκαμε να διαδηλώσουμε ειρηνικά, μπορεί να τους ζητήσουμε τον λόγο, και να γίνουμε μαλλιά κουβάρια, γκόμενοι και παλλικάρια…
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου